Regulacja instrumentów polityki makrostrożnościowej we Francji: referencyjny model organizacyjny

Abstrakt

Analiza mechanizmów regulacji instrumentów makroostrożnościowych przyjętych w poszczególnych państwach UE wskazuje na rozdzielenie ról decydenta i faktycznego regulatora, posiadającego przewidziane prawem kompetencje do wydawania aktów prawnych, co może w negatywny sposób wpływać na efektywność narzędzi polityki makroostrożnościowej. Prawidłowość ta występuje w większości państw członkowskich, zarówno w przypadkach, gdy mandat ten sprawują banki centralne, jak i oddzielne i niezależne organy makroostrożnościowe. Na tym tle wyjątkowe rozwiązanie instytucjonalne implementowano we Francji. Celem niniejszego artykułu jest  wzbogacenie istniejącego stanu badań nad polityką makroostrożnościową przez zdefiniowanie administracyjnego mechanizmu regulacji instrumentów makroostrożnościowych we Francji, za stosowanych prawnych form działania oraz określenie w tym zakresie roli banku centralnego. Artykuł, wykorzystując interdyscyplinarną analizę na styku prawa i finansów, metodę dogmatyczną oraz prawnoporównawczą, stara się również określić kryteria oceny ram instytucjonalnych i mechanizmów regulacji. Przedstawione w artykule rozważania prowadzą do wniosków, że francuski model współodpowiedzialności różnych władz i instytucji sieci bezpieczeństwa finansowego, dzięki zespoleniu w jednym organie procesów decyzyjnych i uprawnień regulacyjnych, pozwala uzyskać wysoki poziomu spójności działań polityki makroostrożnościowej, a także wzmacnia jej rozliczalność (accountability). Rozwiązanie to pozwala najlepiej wyważyć organizacyjny dylemat pomiędzy potrzebą zaangażowania banku centralnego a koniecznością nadania szerokich ram odniesienia decyzji regulacyjnych.