Nieudane spotkanie nauki i biznesu, czyli o komercjalizacji wyników działalności naukowej

Abstrakt

Artykuł omawia koncepcję komercjalizacji wyników działalności naukowej, zawartą w ustawie
Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce. Jego celem jest zidentyfikowanie prawnych barier procesu
upowszechniania wiedzy stworzonego na uczelniach publicznych do otoczenia społeczno-gospodarczego.
Chociaż ustawa wyraźnie preferuje model nabycia przez uczelnie publiczne praw do dóbr niematerialnych tworzonych przez jej pracowników w efekcie prowadzonej działalności naukowej, a w konsekwencji ich komercjalizację (bezpośrednią i pośrednią), to jednak nie wyklucza również sytuacji, gdy rezultaty działalności naukowej przypadają ich twórcom. Ustawa z pewnością jest wyrazem pewnych poszukiwań polskiego ustawodawcy wpisujących się w dyskusję o potrzebie i modelach upowszechniania wiedzy tworzonej przez uczelnie, co uważa się za zjawisko pożądane, służące rozwojowi społecznemu i gospodarczemu. Jednakże ostateczna ocena modelu i przepisów zawartych w tej ustawie jest negatywna. Brak spójności z normami prawa zawartymi w takich ustawach, jak Prawo własności przemysłowej czy ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych, zawarte w niej nieprzemyślane rozwiązania czy niestarannie napisane przepisy raczej tworzą bariery dla upowszechniania wiedzy stworzonej na uczelniach publicznych. Choć zawarte w Prawie o szkolnictwie wyższym i nauce rozwiązania są na pewno rezultatem poszukiwań polskiego ustawodawcy efektywnego modelu upowszechniania wiedzy, to jednak nie ma wątpliwości, że wymaga ono zmian. Analizując postanowienia obowiązującego prawa, posłużono się metodą dogmatyczno-formalną.