Słowa kluczowe
komunikatywność tekstu prawnego
jasność prawa
pewność prawa
wykładnia prawa
znajomość prawa
prawo karne
Jak cytować
Liczba wyświetleń: 381
Liczba pobrań: 270
Abstrakt
Przedmiotem artykułu jest konfrontacja postulatu komunikatywności tekstu prawnego z derywacyjną koncepcją wykładni prawa Macieja Zielińskiego. Przedmiotem odniesienia uczyniono normę sankcjonowaną z perspektywy osoby o wykształceniu zawodowym, średnim i policealnym, a więc dominującym wśród polskiej populacji. Wykorzystując ochronną funkcję prawa karnego, autor podjął próbę zakwestionowania tezy, że przepisy karnoprawne są komunikatywne dla tak określonego interpretatora. Zastosowanie założeń derywacyjnej koncepcji wykładni uświadamia, że zarówno zjawisko rozczłonkowania (na poziomie syntaktycznym oraz treściowym) oraz wykorzystanie dyrektywy języka prawniczego (literatury i orzecznictwa), które – ponieważ stanowią powszechnie obowiązujący materiał interpretacyjny na równi z wykładnią autentyczną i mają w działaniu interpretacyjnym pierwszeństwo przed językiem ogólnym – wymagają od interpretatora nieprzeciętnej wiedzy prawniczej oraz prowadzenia żmudnych poszukiwań, co czyni prawo karne niezrozumiałym. W konsekwencji istotnemu praktycznemu ograniczeniu powinna podlegać sfera stosowania tradycyjnej formuły ignorantia legis non excusat.
Bibliografia
Andrejew, I. (1964), Zasady prawa karnego, Warszawa.
Andrejew, I., Świda, W., Wolter, W. (1973), Kodeks karny z komentarzem, Warszawa.
Andrejew, I. (1978), Ustawowe znamiona czynu. Typizacja i kwalifikacja przestępstw, Warszawa.
Andrejew, I. (1986), Kodeks karny. Krótki komentarz, Warszawa.
Andrejew, I. (1989), Polskie prawo karne, Warszawa.
Bafia, J., Mioduski, K., Siewierski, M., (1987), Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz, Warszawa.
Bafia., J. (1989), Polskie prawo karne, Warszawa.
Bojarski, T. (2003), Polskie prawo karne. Zarys części ogólnej, Warszawa.
Bojarski, T. (2015), (red.), Kodeks karny. Komentarz, Warszawa.
Borucka-Arctowa, M., Woleński, J. (1998), Wstęp do prawoznawstwa, Kraków.
Buchała, K. (1989), Prawo karne materialne, Warszawa.
Buchała, K., Zoll, A. (1997), Polskie prawo karne, Warszawa.
Cieślak, M. (1995), Polskie prawo karne. Zarys systemowego ujęcia, Warszawa.
Chybiński, O., Świda, W. (1980), (red.), Prawo karne. Część szczególna, Wrocław-Warszawa.
Czepita, S., Wronkowska, S., Zieliński, M. (2013), Założenia szkoły poznańsko-szczecińskiej w teorii prawa, Państwo i Prawo 2: 3-16.
Dębski, R. (1995), Pozaustawowe znamiona przestępstwa, Łódź.
Dukiet-Nagórska, T. (2010), (red.), Prawo karne. Część ogólna, szczególna i wojskowa, Warszawa
Dutkiewicz, W. (1875), O znaczeniu jurysprudencyi, Warszawa.
Filar, M. (2016), (red.), Kodeks karny. Komentarz.
Gardocki, L. (1994) Prawo karne, Warszawa.
Gardocki, L. (2015), Prawo karne, Warszawa.
Giezek, J. (2015), [w:] Bojarski, M., Prawo karne materialne. Część ogólna i szczególna, Warszawa.
Giezek, J. (2015), (red.) Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz, Warszawa.
Glaser, S. (1933), Polskie prawo karne w zarysie, Kraków.
Glaser, S., Mogilnicki, A. (1934), Kodeks karny. Komentarz, Kraków.
Góral, R. (2007), Kodeks karny. Praktyczny komentarz, Warszawa.
Grzelak, J. (2010), Skutki niskiej kompetencji komunikacyjnej prawodawcy, Kwartalnik Językoznawczy 2: 10-18.
Grześkowiak, A., Wiak, K. (2015), (red.), Kodeks karny. Komentarz, Warszawa.
Grzybowski, T. (2013), Wpływ zmian prawa na jego wykładnię, Warszawa.
Gubiński, A. (1996), Zasady prawa karnego, Warszawa.
Indecki, K., Liszewska, A. (2002), Prawo karne materialne, Warszawa.
Jamontt, J., Rappaport, E. (1933), Kodeks karny z roku 1932. Komentarz, Warszawa.
Kaczmarek, T. (2008), O tzw. okolicznościach „wyłączających” bezprawność czynu, Państwo i Prawo 10: 21-33.
Konarska-Wrzosek, V. (2016), (red.), Kodeks karny. Komentarz.
Królikowski, M., Zawłocki, R. (2013), (red.) Kodeks karny. Część szczególna, t. 1-2, Warszawa.
Królikowski, M., Zawłocki, R. (2015), Prawo karne, Warszawa.
Krukowski, A., Lernell, L. (1969), (red.), Prawo karne. Część szczególna. Wybrane zagadnienia, Warszawa.
Lernell, L. (1961), Wykład prawa karnego. Część ogólna, Warszawa.
Leszczyński, L. (2003), Zagadnienia teorii stosowania prawa. Doktryna i tezy orzecznictwa, Kraków.
Makarewicz, J. (1938), Kodeks karny z komentarzem, Lwów.
Marek, A., (1986), (red.), Prawo karne. Zagadnienia teorii i praktyki, Warszawa.
Marek, A., (2010), Kodeks karny. Komentarz, Warszawa.
Marek, A. (2016), Prawo karne, (z aktualizacją V. Konarskiej-Wrzosek), Warszawa.
Morawski, L. (2006), Zasady wykładni prawa, Toruń.
Mozgawa, M., (2015), (red.) Kodeks karny. Komentarz, Warszawa.
Patryas, W. (2001), Rozważania o normach prawnych, Poznań.
Peiper, L. (1936), Komentarz do kodeksu karnego, Kraków.
Pławski, S. (1965), Prawo karne (w zarysie), cz. 1, Warszawa.
Płeszka, K. (2010), Wykładnia rozszerzająca, Warszawa.
Pohl, Ł. (2007), Struktura normy sankcjonowanej w prawie karnym. Zagadnienia ogólne, Poznań.
Pohl, Ł. (2012), Wykład prawa karnego. Część ogólna, Warszawa.
Pohl, Ł., Zieliński, M. (2011), W sprawie rzetelności wiedzy o wykładni, Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny 73(1): 5-19.
Popławski, H. (1980), Podstawy prawa karnego, Gdańsk.
Przetak, J. (2015), Struktura tekstu prawnego na przykładzie kodeksu karnego, Gdańsk.
Sarkowicz, R., Stelmach, J. (1998), Teoria prawa, Kraków.
Siewierski, M. (1965), Kodeks karny i prawo o wykroczeniach. Komentarz, Warszawa.
Siwek, K. (2014), Dyrektywa języka prawniczego w wykładni prawa (uwagi na marginesie uchwały Sądu Najwyższego z 29 października 2012 r., I KZP 12/12, oraz artykułu Ł. Pohla i S. Czepity Strona podmiotowa przestępstwa obrazy uczuć religijnych i jego formalny charakter), Przegląd Sądowy 11-12: 110-119.
Spyra, T. (2007), Granice wykładni prawa, Warszawa.
Stefański, R. (2009) Prawo karne. Część szczególna, Warszawa.
Stefański, R. (2011), Wykładnia przepisów prawa karnego, [w:] System prawa karnego, t. 2: Źródła prawa karnego, red. T. Bojarski, Warszawa.
Stefański, R. (2015), (red.) Kodeks karny. Komentarz, Warszawa.
Surkont, M. (2001) Prawo karne, Bydgoszcz-Gdynia.
Śliwiński, S. (1946), Polskie prawo karne materialne, Warszawa.
Śliwowski, J. (1979), Prawo karne, Warszawa.
Świda, W. (1968), (red.), Prawo karne. Część szczególna, Warszawa
Świda, W. (1989) Prawo karne, Warszawa.
Warylewski, J. (2012), Prawo karne. Część ogólna, Warszawa.
Waśkowski, E. (1936), Teoria wykładni prawa cywilnego, Warszawa.
Wierczyński, G. (2008), Urzędowe ogłoszenie aktu normatywnego, Warszawa.
Wojciechowski, J. (1993), Kodeks karny z krótkim komentarzem praktycznym, Skierniewice.
Wojciechowski, J. (2002), Kodeks karny. Komentarz, Warszawa.
Wronkowska, S. (2005), Podstawowe pojęcia prawa i prawoznawstwa, Poznań.
Wronkowska, S. (2006), Zasady przyzwoitej legislacji w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego, [w:] Zubik, M. (red.), Księga XX-lecia orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego, Warszawa.
Wronkowska, S., Ziembiński, Z. (1997), Zarys teorii prawa, Poznań.
Wróbel, W., Zoll, A. (2011), Polskie prawo karne. Część ogólna, Kraków.
Zieliński, M. (1998), Wyznaczniki reguł wykładni prawa, Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny 60(3-4): 1-20.
Zieliński, M. (1998), Jednolitość wykładni prawa, [w:] Waltoś S. (red.), Jednolitość orzecznictwa w sprawach karnych, Warszawa
Zieliński, M. (2011), Osiemnaście mitów w myśleniu o wykładni prawa, Palestra 3-4: 20-31.
Zieliński, M. (2012), Wykładnia prawa. Zasady. Reguły. Wskazówki, Warszawa.
Ziembiński Z., Zieliński, M. (1992), Dyrektywy i sposób ich wypowiadania, Warszawa.
Zoll, A. (2008), (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz, t. 2, Warszawa.
Zoll, A. (2012), [w:] Zoll, A (red.), Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz, Warszawa.
Zoll, A. (2016), (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz, t. 3, Warszawa.
Licencja
Prawa autorskie (c) 2016 WPiA UAM
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.