Partnerstwo na rzecz mobilności jako instrument polityki imigracyjnej Unii Europejskiej

Abstrakt

Jedną z kompetencji, jaką Unia Europejska dzieli z państwami członkowskimi, jest polityka imigracyjna. Jej głównym celem jest zapewnienie wyważonego podejścia zarówno do migracji legalnej, jak i nielegalnej. Zgodnie z art. 79 i 80 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskie w ramach wspólnej polityki imigracyjnej UE ma prawo podejmować działania mające na celu m.in. zarządzanie legalną migracją, przy czym to do państw członkowskich należy ostateczna decyzja o liczbie przyjmowanych na swoje terytorium migrantów zarobkowych. Od 2005 r. UE w ramach polityki imigracyjnej realizuje tzw. globalne podejście do migracji i mobilności, które zakłada szeroką współpracę pomiędzy państwami członkowskimi UE a krajami pochodzenia imigrantów. Jednym z elementów tego podejścia jest partnerstwo na rzecz mobilności – umowa pomiędzy krajami członkowskimi UE a państwami trzecimi dotycząca zarządzania przepływami ludności. Umowy partnerstwa należą do tzw. soft law, co oznacza, że pozbawione są mocy wiążącej. Deklaracje te mają za zadanie m.in. usprawnienie zarządzania migracjami, walkę z nielegalną migracją oraz wspieranie legalnej migracji do UE. Niniejszy artykuł analizuje i ocenia podpisane dotychczas deklaracje oraz stanowi próbę odpowiedzi na pytanie, w jakim stopniu umowy partnerstwa na rzecz mobilności mają szansę przyczynić się do wzrostu legalnej migracji obywateli państw trzecich do UE.