Rewitalizacja jako praktyczny profil kształcenia w ramach kierunku „gospodarka przestrzenna”

Abstrakt

Procesy rewitalizacji w polskich miastach stanowią od wielu lat ogromne
wyzwanie, zarówno w fazie przygotowawczej, jak i planistycznej i wdrożeniowej, a efektywne zarządzanie nimi sprawia wielu samorządom dużą trudność. Obecnie obowiązujące dokumenty strategiczne dotyczące rewitalizacji, jak: „Krajowa Polityka Miejska”, wytyczne dotyczące rewitalizacji na szczeblu ministerialnym oraz regionalnym dla okresu programowania 2014–2020 oraz przyjęta w 2015 r. ustawa o rewitalizacji wskazują wyraźne kierunki rozwoju tych procesów w Polsce. Bardzo ważne jest zatem, aby przygotować wykwalifikowaną kadrę w tym zakresie, która z jednej strony rozumie problematykę miejską, zasady gospodarki przestrzennej, problemy związane z degradacją miast, z drugiej zaś zna uwarunkowania prawne, instytucjonalne, organizacyjne i finansowe rewitalizacji oraz jest „wyczulona” na aspekty społeczne. Rozumie ideę partycypacji społecznej we współzarządzaniu
obszarami oraz zna metody, narzędzia jej skutecznego uruchamiania, tak aby
można było faktycznie współbudować i współrealizować różne przedsięwzięcia i projekty wraz z mieszkańcami. Celem artykułu jest zwrócenie uwagi na potencjał i potrzeby wynikające z praktyki rewitalizacyjnej jako aktualnie ważnego elementu kształcenia w ramach gospodarki przestrzennej. Autorki próbują nakreślić przydatny w praktyce rewitalizacyjnej profil absolwenta gospodarki przestrzennej oraz wskazać zakres wiedzy i umiejętności, jaki powinien posiąść podczas procesu kształcenia, a także jakie metody nauczania warto w tym przypadku wybrać.