Czas w demokratycznym systemie parlamentarnym. Przypadek Sejmu RP w latach 1989–2015

Article Sidebar

PDF
Opublikowane: gru 14, 2018
DOI: https://doi.org/10.14746/ssp.2018.1.10
Słowa kluczowe:
system polityczny, demokracja, Sejm RP, czas, transformacja systemowa

Main Article Content

Krzysztof Kasianiuk
Collegium Civitas w Warszawie

Abstrakt

Niezależnie od perspektywy teoretycznej, aspekt czasu jest odnotowywany właściwie w każdym studium dotyczącym ewolucji systemów politycznych. Ma on szczególne znaczenie w analizach systemów przechodzących od autorytaryzmu do demokracji. Dotyczy to wielu systemów parlamentarnych, tj. opartych na mechanizmach periodycznych wyborów do ciał przedstawicielskich. Jednak stosunkowo mało uwagi poświęca się zagadnieniu czasu w polskiej literaturze politologicznej. Celem artykułu jest prezentacja wyników badań nad wykorzystaniem czasu w polskim Sejmie w latach 1989–2015, tj. w kadencjach X–VII. Czas był analizowany w sensie fizycznym i organizacyjnym. Na podstawie oficjalnych danych Sejmu RP
zbadano dynamikę wykorzystania czasu m.in. poprzez analizę liczby dni obrad i długości posiedzeń. Wyniki badań wskazują, że cechą charakterystyczną badanego okresu jest zmienna dynamika wykorzystania czasu w Sejmie. Ważny wydaje się w tym przypadku zwłaszcza okres między IV i V kadencją.

Downloads

Download data is not yet available.

Article Details

Jak cytować
Kasianiuk, K. (2018). Czas w demokratycznym systemie parlamentarnym. Przypadek Sejmu RP w latach 1989–2015. Środkowoeuropejskie Studia Polityczne, (1), 185-206. https://doi.org/10.14746/ssp.2018.1.10
Numer
Nr 1 (2018)
Dział
Artykuły

Teksty opublikowane na łamach czasopisma "Środkowoeuropejskie Studia Polityczne" i udostępniane w formacie PDF objęte są licencją CC BY 4.0 (Creative Commons - Uznanie autorstwa). Kopiowanie i rozpowszechnianie dozwolone jest pod warunkiem uznania autorstwa.

 

 

Bibliografia

  1. Agre P. E. (2002), Real-time politics: The internet and the political process, „The Information Society”, vol. 18, nr 5, s.311–331.
  2. Alonso A. M. (1994), The politics of space, time and substance: State formation, nationalism and ethnicity, „Annual Review of Anthropology”, vol. 23, s. 379–405.
  3. Anderson S. E., Woon J. (2014), Delaying the buck: Timing and strategic advantages in executive-legislative bargaining over appropriations, „Congress & the Presidency”, vol. 41, s. 25–48.
  4. Blok Z. (2006), Transformacja jako konwersja funkcji wewnątrzsystemowych na przykładzie Polski, Wydawnictwo Naukowe UAM, Poznań.
  5. Cargill T. F., Hutchinson M. M. (1991), Political business cycles with endogenous election timing: Evidence from Japan, „The Review of Economics and Statistics”, vol. 73, nr(4), s.733–739, https://doi.org/10.2307/2109416.
  6. Chmaj M. (1996), Sejm „kontraktowy” w transformacji systemu politycznego Rzeczypospolitej Polskiej, Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, Lublin.
  7. Collier R. B., Collier D. (1991), Critical junctures and historical legacies, Princeton University Press, Princeton.
  8. Dudzińska A. (2015), System zamknięty. Socjologiczna analiza procesu legislacyjnego, Wydawnictwo Naukowe Scholar, Warszawa.
  9. Easton D. (1979), A systems analysis of political life, The University of Chicago Press, Chicago–London.
  10. Gersen J. E., Posner E. A. (2007), Timing rules and legal institutions, „Harvard Law Review”, s. 543–589.
  11. Goetz K. H. (2009), How does the EU tick? Five propositions on political time, „Journal of European Public Policy”, vol. 16, nr 2, s. 202–220.
  12. Goetz K. H. (2013), The EU timescape, Routledge.
  13. Hix S., Marsh M. (2011), Second-order effects plus pan-european political swings: An analysis of European Parliament elections across time, „Electoral Studies”, vol. 30, nr 1, s. 4–15.
  14. Huntington S. P. (1991), Democracy’s third wave, „Journal of Democracy”, vol. 2, nr 2, s. 12–34.
  15. Kamiński A. (2010), Stracony moment konstytucyjny w pokomunistycznej Polsce: skutki dla jakości rządzenia dwadzieścia lat później, w: Modernizacja Polski. Struktury, agencje, instytucje, red. W. Morawski, Wydawnictwa Naukowe i Profesjonalne, Warszawa.
  16. Kasianiuk K. (2016), Zespoły poselskie i parlamentarne jako formy samoorganizacji parlamentarzystów. Wyniki polskich badań eksploracyjnych, „Wrocławskie Studia Politologiczne”, vol. 20, s. 124–140.
  17. Kayser M. A. (2005), Who surfs, who manipulates? The determinants of opportunistic election timing and electorally motivated economic intervention, „American Political Science Review”, vol. 99, nr 1, s. 17–27.
  18. Lamport L. (1998), The part-time parliament, „ACM Transactions on Computer Systems (TOCS)”, vol. 16, nr 2, s.133–169.
  19. Lupia A., Strøm K. (1995), Coalition termination and the strategic timing of parliamentary elections, „American Political Science Review”, vol. 89, nr 3, s. 648–665, https://doi.org/DOI:10.2307/2082980.
  20. Nalewajko E., Wesołowski W. (2007), Five Terms of the Polish Parliament, 1989–2005, „The Journal of Legislative Studies”, vol. 13, nr 1, s.59–82, https://doi.org/10.1080/13572330601165295.
  21. Osborne P. (1995), The politics of time, Verso, London.
  22. Rasmussen A., Toshkov D. (2011), The inter-institutional division of power and time allocation in the European Parliament, „West European Politics”, vol. 34, nr 1, s.71–96.
  23. Sartori G. (1994), Teoria demokracji, tłum. P. Amsterdamski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.
  24. Schumpeter J.A. (2013), Capitalism, socialism and democracy, Routledge.
  25. Sokołowski J., Poznański P. (2008), Wybrane aspekty funkcjonowania Sejmu w latach 1997–2007, Oficyna Wydawnicza AFM, Kraków.
  26. Toshkov D., Lowery D., Carroll B., Berkhout J. (2013), Timing is everything? Organized interests and the timing of legislative activity, „Interest Groups & Advocacy”, vol. 2, nr 1, s. 48–70.
  27. Uchwała Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 30 lipca 1992r. Regulamin Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, M. P. 1992, Nr 26, poz. 185.
  28. Zubek R., Klüver H., Matczak M., Zalasiński T. (2012), Barometr legislacyjny. Analiza przyczyn braku terminowości w realizacji rządowych planów legislacyjnych w latach 2008–2011, Domański-Zakrzewski-Palinka, Warszawa.