Słowa kluczowe
marginalizacja
towarzyszenie
metoda towarzyszenia
Caritas
Jak cytować
Abstrakt
Na zjawisko wykluczenia składa się wiele aspektów. Wiąże się ono z wielowymiarowym upośledzeniem społecznym dotykającym wiele obszarów życia osób doświadczających wykluczenia.
Marginalizacja ściśle łączy się z uprzedmiotowieniem. Im bardziej człowiek jest uprzedmiotowiony, tym mniejszy ma wpływ na życie swoje i swoich bliskich. Staje się kimś w rodzaju bezwolnego przedmiotu oddziaływań i manipulacji innych ludzi.
Caritas Francja departamentu Seine-Saint-Denis we współpracy z ANPE (Narodowa Agencja Zatrudnienia) wypracowała metodę towarzyszenia osobom wykluczonym. Polega ona na obecności, asystowaniu i uczestniczeniu w życiu osób wykluczonych. Jest to forma resocjalizacji przez powrót do aktywności zawodowej. Jeśli jest ona tylko możliwa, to skutkuje ona również powrotem do społeczeństwa.
Bibliografia
Doliński D., (1993), Racjonalne i egotystyczne mechanizmy unikania kontroli nad biegiem zdarzeń, w: M. Kofta (red.), Psychologia aktywności: zaangażowanie, sprawstwo, bezradność, Poznań, s. 117-132.
Frąckiewicz L. (2005), Wykluczenie społeczne w skali makro i mikroregionalnej, w: L. Frąckiewicz (red.), Wykluczenie społeczne, Katowice.
Kot J. (2008), Kompleksowy system wsparcia na podłożu metody towarzyszenia, w: Wyprowadzić na prostą. Innowacyjne metody aktywizacji społecznej i zawodowej na przykładzie wdrażania modelu lokalnej sieci wsparcia osób bezdomnych i zagrożonych bezdomnością, red. A. Wiktorska-Święcka, Wrocław, s. 149-167.
Kotlarska-Michalska A. (2011), Dysfunkcje rodziny jako efekt przemian makrostrukturalnych, w: Pomoc społeczna wobec rodzin. Interdyscyplinarne rozważanie o publicznej trosce o dziecko i rodzinę, red. D. Trawkowska, Toruń.
Kowalak T. (1998), Marginalność i marginalizacja społeczna, Warszawa.
Kurzynowski A. (2005), Pamiętniki bezrobotnych jako źródło wiedzy o wykluczeniu społecznym, w: Zapobieganie wykluczeniu społecznemu, red. L. Frąckiewicz, Katowice.
Nożka M., (2006), Włóczęgostwo. Zjawisko społeczne i interwencja socjalna, Krakow.
Paugham S., (2004), La disqualifi cation sociale, Paris.
Tarkowska E. (2005), Bieda w Polsce w świetle badań jakościowych – próba podsumowania, w: Ubóstwo i wykluczenie społeczne. Badania. Metody. Wyniki, red. S. Golinowska, E. Tarkowska, I. Kopińska, Warszawa.
Szarfenberg, R. (2007). Ubóstwo, marginalność i wykluczenie społeczne, w: G. Firlit-Fesnak, M. Szylko-Skoczny (red.) Polityka społeczna, Warszawa, s. 317-331.
Szarfenberg R. (2017), Rodzaje i formy aktywnej polityki społecznej, w: Polityka społeczna, red. G. Firlit-Fesnak, M. Szylko-Skoczny, Warszawa, s. 401-416.
Sędek G., Kofta M., (2003), W poszukiwaniu uniwersalnych wyznaczników zjawiska wyuczonej bezradności: przegląd klasycznych wyników eksperymentalnych i test empiryczny koncepcji egotystycznej, w: M. Kofta (red.), Psychologia aktywności. Zaangażowanie, sprawstwo, bezradność, Poznań, s. 133-170.
Vigneau-Cazalaa M. (2008), Wprowadzenie do metody towarzyszenia: źródła metody towarzyszenia wielowymiarowego i zindywidualizowanego we Francji, w: Wyprowadzić na prostą. Innowacyjne metody aktywizacji społecznej i zawodowej na przykładzie wdrażania modelu lokalnej sieci wsparcia osób bezdomnych i zagrożonych bezdomnością, Wrocław, s. 133-140.
Wódz K. (2008), Jak pomagać bezdomnym? Uwagi na marginesie metody towarzyszenia, w: Wyprowadzić na prostą. Innowacyjne metody aktywizacji społecznej i zawodowej na przykładzie wdrażania modelu lokalnej sieci wsparcia osób bezdomnych i zagrożonych bezdomnością, red. A. Wiktorska-Święcka, Wrocław, s. 35-66.
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.