Osoby rozwiedzione żyjące w nowych związkach w realiach polskiego Kościoła. Spostrzeżenia zainspirowane przedsynodalnym kwestionariuszem.

Abstrakt

Nowe wyzwania, jakie przed ewangelizacyjną misją Kościoła stawia trawiący aktualnie cywilizację Zachodnią kryzys rodziny, która dotychczas stanowiła podstawowe środowisko przekazu wiary, skłoniły papieża Franciszka, aby to właśnie sprawom rodziny poświęcić najbliższe Zgromadzenie Ogólne Synodu Biskupów. Wraz z dokumentem przygotowawczym do niego poszczególnym episkopatom rozesłany został również kwestionariusz, zawierający pytania dotyczące recepcji katolickiego nauczania na temat rodziny, skali różnego rodzaju trudnych przypadków oraz doświadczeń duszpasterskich, jakie w odpowiadaniu na nie mają Kościoły lokalne. Wśród owych sytuacji, wyszczególnionych w dokumencie pojawiła się również kwestia ochrzczonych, którzy po rozwodzie weszli w nowy, niesakramentalny związek. Autorzy kwestionariusza pytają w nim o podanie odsetka wiernych, których ten problem dotyczy, zdiagnozowanie sposobu, w jaki przeżywają swój problem, oraz ocenę stopnia objęcia ich przez odpowiednie programy duszpasterskie.

W rzeczywistości Kościoła w Polsce problem ten bez wątpienia w ostatnich dziesięcioleciach przybrał na sile wraz ze znacznym wzrostem liczby rozwodów i ponownych związków, zawieranych przez osoby rozwiedzione. Można wśród nich zaobserwować całą paletę stanów przeżywanych w związku z owym trudnym położeniem: od obojętności, poczucia społecznego dyskomfortu, pretensji, rozżalenia, poczucia odtrącenia aż po szczerą tęsknotę za życiem sakramentalnym i autentyczny żal z powodu zła, które się wydarzyło. Ze smutkiem można też stwierdzić, że – mimo obecności tej kwestii w programach duszpasterskich i odważnych prekursorskich działań poszczególnych kapłanów i zakonników – duszpasterstwo związków niesakramentalnych w takim stopniu, w jakim realizowane jest przez polski Kościół, nie jest wystarczającą odpowiedzią na tenże problem.