Nabożeństwo majowe jako przejaw duchowości maryjnej w nauczaniu św. Zygmunta Szczęsnego Felińskiego

Abstrakt

Święty Zygmunt Szczęsny Feliński, arcybiskup warszawski w latach 1862-1863, wpisuje  się w szereg niezliczonej rzeszy Polaków, należących do grona wielkich czcicieli Najświętszej Maryi Panny. Doceniał on znaczenie kultu maryjnego dla  religijnego i moralnego odrodzenia każdego człowieka oraz całego polskiego narodu, dlatego propagował i upowszechnił nabożeństwo majowe. Od jego czasów datuje się piękny zwyczaj śpiewania litanii loretańskiej w domach rodzinnych, przy polnych kapliczkach i przydrożnych krzyżach.

W początkowym etapie wprowadzania nabożeństwa majowego ważną jego częścią było głoszone przez kapłana słowo Boże. Łaski przepowiadania z mocą udziela Pan tym wszystkim, którzy ściśle się z Nim zjednoczyli i żyją życiem Chrystusowym. Feliński często powoływał się na przykład Maryi, nadając jej różne imiona. To nieustanne wychwalanie Maryi, życie z imieniem Maryi na ustach, miało zaprowadzić wiernych na wyżyny świętości. Nabożeństwo ma się odbywać z wystawieniem Najświętszego Sakramentu. Trwanie przed Najświętszym Sakramentem pozwala przylgnąć do Chrystusa oraz rozwinąć w duszy ludzkiej życie nadprzyrodzone.