Czego wierzący może się nauczyć od niewierzącego o moralności?

Abstrakt

Etycy i moraliści upatrujący podstaw moralności w religii często twierdzą o swoich kolegach po fachu nie odwołujących się do takich podstaw, że tym ostatnim brakuje solidnego gruntu dla obiektywnie wiążących norm moralnych. Twierdzą też, że skuteczny program wychowania moralnego wymaga kontekstu przekonań religijnych. Artykuł stawia tezę, że moralność jednostki – rozumiana jako całokształt jej działań i postaw – nie mająca podstaw w religii nie jest gorzej ugruntowana od moralności osoby, która taką podstawę posiada. Jest tak dlatego, że ani filozoficzna, ani teologiczna normatywna teoria moralności nie jest podstawą dla działań i postaw jednostek. Źródło zbudowania moralnego znajduje się w praktyce społecznej, na którą składa się między innymi przykład dawany przez wychowawców i inne znaczące osoby, wytwory kultury i praktyka życia politycznego.