Abstract
Orientalism-based accounts (known as careless narrations) on Japan and on various manifestations of Japanese culture seem to constitute inevitable elements of social communication in an era of universality and the cyclical nature of mass communication. Thus, it may be worthwhile examining their informative value, especially due to the possibility of easy verification of source facts, also provided by the contemporary media-based society. In this paper, as examples of peculiar anti-information games, the orientalism-related accounts by Joanna Bator and Beata Pawlikowska available to Polish readers are presented. Despite the distinct factual carelessness visible at first sight in the analyzed texts, they seem to reveal the outlines of interesting trends in examining the world. This is achieved by thelight-hearted and unrestrained (although not always unproductive) ludic
creative activity, of which they are a genuine and unconsidered expression.
References
Austin, J. L. (1962). How to Do Things With Words. Cambridge [Massachusetts]: Harvard University Press.
Bator, J. (2004). Japoński wachlarz. Warszawa: Twój Styl.
Bator, J. (2014). Rekin z parku Yoyogi. Warszawa: Grupa Wydawnicza „Foksal”.
Berger, P. L., Luckmann, T. (1983). Społeczne tworzenie rzeczywistości (tłum. J. Niżnik).
Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy.
Berne, E. (1999). W co grają ludzie. Psychologia stosunków międzyludzkich (tłum. P. Izdebski). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Caillois, R. (1997). Gry i ludzie (tłum. A. Tatarkiewicz, M. Żurowska). Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Volumen”.
Gall, W. (1961). Japonia – kraj kontrastów. Warszawa: Wiedza Powszechna.
Goffman, E. (2000). Człowiek w teatrze życia codziennego (tłum. H. Datner-Śpiewak, P. Śpiewak). Warszawa: Wydawnictwo „KR”.
Guiraud, P. (1974). Semiologia (tłum. S. Cichowicz). Warszawa: Wiedza Powszechna.
Huizinga, J. (1985). Homo ludens. Zabawa jako źródło kultury (tłum. M. Kurecka, W. Wirpsza). Warszawa: Czytelnik.
Jabłoński, A. (2009). Gry, procedury, przewidywalność – w kontekście polsko-japońskiej komunikacji międzykulturowej. Homo Ludens, 1(1), 103–112. Online: http://ptbg.org.pl/dl/11/Arkadiusz%20JAB%C5%81O%C5%83SKI%20-%20Gry,%20procedury,%20przewidywalno%C5%9B%C4%87%20%E2%80%93%20w%20kontek%C5%9Bcie%20polsko-japo%C5%84skiej%20komunikacji%20mi%C4%99dzykulturowej.pdf. Data dostępu: 24 sierpnia 2018.
Jabłoński, A. (2016). Japońskie alter ego. Jeszcze o antyinformacji w „narracjach niedbałych”. Homo Ludens, 9(1), 53–63. Online: http://ptbg.org.pl/dl/210/Arkadiusz%20JAB%C5%81O%C5%83SKI%20-%20Japo%C5%84skie%20alter%20ego.%20Jeszcze%20o%20antyinformacji%20w%20%22narracjach%20niedba%C5%82ych%22.pdf. Data dostępu: 24 sierpnia 2018.
MacCannell, D. (2005). Turysta. Nowa teoria klasy próżniaczej (tłum. E. Klekot, A. Wieczorkiewicz). Warszawa: Muza.
Pawlikowska B. (2016). Blondynka w Japonii. Warszawa: Edipresse.
Ritzer, G. (2012). Magiczny świat konsumpcji (tłum. L. Stawowy). Warszawa: Muza.
Rubach-Kuczewska, J. (1983). Życie po japońsku. Warszawa: Iskry.
Said, E. W. (2005). Orientalizm (tłum. M. Wyrwas-Wiśniewska). Poznań: Zysk i S-ka.