Abstrakt
Od 2006 roku, po prawie trzech dekadach przerwy, konfucjanizm znalazł się ponownie wśród religii oficjalnie uznawanych przez państwo indonezyjskie. Zmiana ta postrzegana jest jako istotny krok w odchodzeniu od polityki dyskryminującej osoby pochodzenia chińskiego. Posługując się przykładem balijskim, artykuł omawia współczesny rozwój konfucjanizmu w Indonezji w kontekście praktyk religijnych i kultury mniejszości chińskiej, ideologii państwowej i prawa, polityki religijnej i etnicznejBibliografia
Coppel, C. A. 1981. The Origins of Confucianism as an Organized Religion in Java, 1900-1923. Journal of Southeast Asian Studies, vol. 12, no. 1: Ethnic Chinese in Southeast Asia, pp. 179-196.
Gottowik, V. 2010. Transnational, Translocal, Transcultural: Some Remarkson the Relations between Hindu-Balinese and Ethnic-Chinese in Bali. Journal of Social Issues in Southeast Asia, vol. 25, no 2, pp. 178-212.
Handidoto. 2009. Perkembangan arsitektur Tionghoa di Indonesia. w: b.d., Peranakan Tionghoa Indonesia: sebuah perjalanan budaya. Jakarta.
Suryadinata, L. 2005. Buddhism and Confucianism in Contemporary Indonesia: Recent Developments. w: T. Lindsey, H. Pausacker (Ed.) Chinese Indonesians. Remembering, Distorting, Forgetting. Singapore, pp. 77-94.
Tan, C.-B. 1983. Chinese Religion in Malaysia: a General View. Asian Floklore Studies, vol. 42, pp. 217-252.
Tata agama dan tata laksana upacara agama Khonghucu, vol. 28, no. 4-5. Taylor, R. Arbuckle, G. 1995. Confusianism. The Journal of Asian Studies, vol. 54, no. 2, pp. 347-354.
Wesołowski, Z. 2001. Konfucjanizm. w: H. Zimoń (Ed.) Religia w świecie współczesnym. Lublin: Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, pp. 289-306.