Szkoły doktorskie i ich rola w kształceniu doktorantów

Article Sidebar

PDF
Opublikowane: wrz 15, 2017
DOI: https://doi.org/10.14746/nisw.2017.2.5
Słowa kluczowe:
kształcenie doktorantów, modele kształcenia, szkoły doktorskie

Main Article Content

Beata Mikołajczyk
Ryszard Naskręcki

Abstrakt

System kształcenia doktorantów w Polsce wymaga gruntownej przebudowy. Najbardziej efektywnym rozwiązaniem może być system oparty o tzw. szkoły doktorskie, prowadzone przez najlepsze uniwersytety. Szkoły takie mogłyby przyczynić się do poprawy jakości doktoratów i dzięki temu stać się istotnym elementem budowania reputacji i prestiżu uniwersytetu. Ich powstanie powinno przede wszystkim sprzyjać tworzeniu optymalnych warunków do prowadzenia badań naukowych przez doktorantów oraz ich wszechstronnego rozwoju. Szkoły doktorskie powinny mieć z jednej strony zapewnioną autonomię, z drugiej zaś – dobrze określony zakres odpowiedzialności. Zaproponowane tu rozwiązanie konfrontowane jest z różnymi modelami kształcenia doktorantów w Europie.

Downloads

Download data is not yet available.

Article Details

Jak cytować
Mikołajczyk, B., & Naskręcki, R. (2017). Szkoły doktorskie i ich rola w kształceniu doktorantów. Nauka I Szkolnictwo Wyższe, (2(50), 107-126. https://doi.org/10.14746/nisw.2017.2.5
Numer
Nr 2(50) (2017)
Dział
Propozycje
Creative Commons License

Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.

Biogramy autorów

Beata Mikołajczyk

Beata Mikołajczyk – doktor habilitowany, profesor nadzwyczajny na Wydziale Neofilologii UAM, w kadencji 2016-2020 prorektor ds. kształcenia, w latach 2008-2016 prodziekan Wydziału Neofilologii ds. studiów stacjonarnych, od 2006 r. kierownik Zakładu Języka Niemieckiego. W latach 2012-2016 członek PKA (członek, a następnie przewodnicząca Zespołu Nauk Humanistycznych, 2012-2015 – członek Zespołu Odwoławczego), obecnie ekspert PKA oraz AQAS. Ma na swoim koncie liczne staże i pobyty badawcze na uniwersytetach niemieckich, w tym CAU zu Kiel, Universität Passau, Leibnitz-Universität Hannover. Wypromowała 7 doktorów, była recenzentem w 14 przewodach doktorskich i habilitacyjnych. Prowadzi badania naukowe w zakresie lingwistyki tekstu, pragma-i politolingwistyki oraz lingwistyki dyskursu naukowego. Członek międzynarodowych zespołów akredytacyjnych.

Ryszard Naskręcki

Ryszard Naskręcki – profesor zwyczajny na Wydziale Fizyki UAM, w kadencji 2016-2020 prorektor ds. nauki i współpracy międzynarodowej, dziekan Wydziału Fizyki UAM w latach 2005-2012, wcześniej prodziekan ds. studenckich. Od 2007 r. członek Komitetu Fizyki PAN; w latach 2005-2012 przewodniczący Ogólnopolskiego FORUM Dziekanów Wydziałów Fizyki i Dyrektorów Instytutów Fizyki oraz przewodniczący Środowiskowej Komisji Akredytacyjnej Optyki i Optometrii. Był ekspertem PKA. Odbył liczne staże naukowe i wizyty studyjne w wielu ośrodkach naukowych oraz uniwersytetach europejskich, m.in. w CEA Saclay, Université Lille 1 i Université Rennes 1. Wypromował 3 doktorów i ponad 130 magistrów, był recenzentem w 22 przewodach doktorskich, habilitacyjnych i profesorskich, także za granicą. Prowadzi badania naukowe w zakresie fotofizyki, fotochemii i fizyki procesu widzenia. Kierował grantami badawczymi oraz dużymi projektami w ramach Programów Operacyjnych Kapitał Ludzki oraz Infrastruktura i Środowisko.

Bibliografia

  1. Bosbach, E., Michalk, B. (red.) (2007). Quo vadis Promotion? Doktorandenausbildung in Deutschland im Spiegel internationaler Erfahrungen. Bonn: Gustav Stresemann Institut.
  2. Cyranoski, D., Gilbert, N., Ledford, H., Nayar, A., Yahia, M. (2011). The PhD factory. Nature. 472: 259-260.
  3. Izdebski, H. (red.) (2017). Propozycja założeń do ustawy regulującej system szkolnictwa wyższego. Warszawa: Uniwersytet SWPS. http://bit.ly/2rhW03G [29.06.2017].
  4. Kola, A.M. (2011). Problemy kształcenia elit. Przypadek studiów doktoranckich w Polsce. Toruń: UMK (niepublikowana praca doktorska).
  5. KRD (2014). Diagnoza stanu studiów doktoranckich 1.0. Najważniejsze problemy. Warszawa: Krajowa Reprezentacja Doktorantów.
  6. Kraśniewski, A. i in. (2017). Kształcenie na studiach doktoranckich: Opracowanie programów studiów doktoranckich o zróżnicowanych profilach. Warszawa: NCBiR.
  7. Kwiek, M. i in. (red.) (2016). Projekt założeń do ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym. Poznań: Uniwersytet im. A. Mickiewicza. http://bit.ly/2pWOS95 [29.06.2017].
  8. Najwyższa Izba Kontroli (2015). Kształcenie na studiach doktoranckich. Informacja o wynikach kontroli. Nr ewid. 187/2015/P/15/025/KNO. Warszawa.
  9. RGNiSW (2015), Studia doktoranckie i mobilność młodych naukowców. Raport nr 3. Warszawa: Rada Główna Nauki i Szkolnictwa Wyższego.
  10. Radwan, A. (red.) (2017). Plus ratio quam vis consuetudinis: Reforma nauki i akademii w Ustawie 2.0. Projekt założeń do ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym. Kraków: Oficyna Allerhanda. http://bit.ly/2qvYCtJ [29.06.2017].
  11. Ustawa z dnia 22 grudnia 2015 r. o Zintegrowanym Systemie Kwalifikacji, Dz.U. 2016, poz. 64.
  12. Ustawa z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym, Dz.U. nr 164, poz. 1365.
  13. Ustawa z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki, Dz.U. nr 65, poz. 595.
  14. Ustawa z dnia 30 kwietnia 2010 r. o zasadach finansowania nauki, Dz.U. nr 96, poz. 615. Rozporządzenie Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 10 lutego 2017 r. w sprawie kształcenia na studiach doktoranckich w uczelniach i jednostkach naukowych, Dz.U.poz. 256.
  15. Rozporządzenie Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie studiów doktoranckich i stypendiów doktoranckich, Dz.U. poz. 558.
  16. Rozporządzenie Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 26 września 2016 r. w sprawie szczegółowego trybu i warunków przeprowadzania czynności w przewodzie doktorskim, w postępowaniu habilitacyjnym oraz w postępowaniu o nadanie tytułu profesora, Dz.U. poz. 1586.
  17. Rozporządzenie Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 26 września 2016 r. w sprawie charakterystyk drugiego stopnia Polskiej Ramy Kwalifikacji typowych dla kwalifikacji uzyskiwanych w ramach szkolnictwa wyższego po uzyskaniu kwalifikacji pełnej na poziomie 4 – poziomy 6-8, Dz.U. poz. 1594.