Abstrakt
Artykuł pokazuje sposób przedstawiania Zagłady w opowiadaniach Ludwika Heringa. Skupia się na konstrukcji narratora i bohatera, analizując ich stosunek do sytuacji Żydów. W kontekście przywoływanego w tekstach antysemityzmu protagoniści nie tylko się wobec niego dystansują, ale starają się pomóc Żydom. Zdają sobie jednak przy tym sprawę z ograniczonego charakteru tej pomocy, odsłaniają jej realia. Pomagający Polak, sam społecznie wykluczony, ma świadomość siły społecznych reguł, które samą pomoc niszczą.
Bibliografia
Czapski Józef, Hering Ludwik, 2017, Listy 1939-1982, t. II, Gdańsk.
Hering Ludwik, 2011, Ślady, Warszawa.
Karolak Sylwia, 2014, Doświadczenie Zagłady w literaturze polskiej 1947-1991. Kanon, który nie powstał, Poznań.
Keff Bożena, 2020, Strażnicy fatum. Literatura dekad powojennych o Zagładzie, Polakach i Żydach. Dyskurs publiczny wobec antysemityzmu, Warszawa.
Kofta Mirosław, Bilewicz Michał, 2011, Wprowadzenie. Zagrożenie psychologiczne a stosunki międzygrupowe: nowe idee, w: Kofta M., Bilewicz M. (red.), Wobec obcych. Zagrożenia psychologiczne a stosunki międzygrupowe, Warszawa.
Krawczyńska Dorota, 2004, Empatia? Substytucja? Identyfikacja? Jak czytać teksty o Zagładzie? „Teksty Drugie”, nr 5.
Lipszyc Adam, 2018, Ludwik Hering: racja milczenia, w: Czerwone listy. Eseje frankistowskie o literaturze polskiej, Kraków.
Światło w ciemności świeci. Rozmowa z Jackiem Leociakiem, 2018, „Krytyka Polityczna”, nr 46.
Tokarska-Bakir Joanna, 2004, Kontekst ocalenia. O empatii i żałobie w historii, literaturoznawstwie i gdzie indziej, „Teksty Drugie”, nr 5.