Abstrakt
Fakt skazania za przestępstwo rodzi szereg konsekwencji prawnych nie tylko w odniesieniu do osoby skazanej, lecz także innych osób, które pozostają z nim w relacji rodzinnej czy zawodowej, a także dla ofiary przestępstwa. Obowiązujące regulacje dotyczące orzekania w sprawach karnych nie formułują jednak wymogu uwzględniania wpływu skazania na sytuację osób trzecich. Uzasadnia to podjęcie próby zbadania, czy osoby te są w systemie prawnym w jakiś sposób chronione przed negatywnymi konsekwencjami oddziaływania skazania oraz stosowania instrumentów reakcji karnej na ich sferę rodzinną i majątkową, czy też odczuwane przez nie konsekwencje skazania powinny być uwzględniane przez sąd w procesie orzekania w przedmiocie reakcji na przestępstwo. Autorka podjęła także próbę sformułowania ustawowego wymogu uwzględniania przez sąd karny indywidualnych i społecznych konsekwencji skazania, w tym także stosowania instrumentów reakcji karnej, odnosząc się w szczególności do problematyki równości wobec prawa i współmierności reakcji karnej do dolegliwości odczuwanej przez osoby trzecie w związku z jej zastosowaniem.
Finansowanie
Publikacja powstała w ramach stażu naukowego sfinansowanego w drodze konkursu ze środków statutowych Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Bibliografia
Ashworth, A. (1993). Victim impact statements and sentencing. Criminal Law Review 7: 498–509.
Falandysz, L. (1980). Pokrzywdzony w prawie karnym i wiktymologii. Warszawa.
Fischer, T. (2018). Strafgesetzbuch und Nebengesetze. München.
Hryniewicz-Lach, E. (2017). Ofiara w polskim prawie karnym. Interesy ofiary przestępstwa i karno-materialne instrumenty służące ich zabezpieczeniu. Warszawa.
Jescheck, H.H., Weigend, T. (1996). Strafrecht. Allgemeiner Teil. Berlin.
Jończyk, J. (2001). Prawo zabezpieczenia społecznego. Kraków.
Lelental, S. (2017). Kodeks karny wykonawczy. Komentarz. Warszawa.
Mestek-Schmülling, K. (2004). Mittelbare Straftatfolgen und ihre Berücksichtigung bei der Strafzumessung, Berlin.
Moore, M. (2000). Opfer und Vergeltung: Eine Erwiderung auf George P. Fletcher, [w:] B. Schünemann, M.D. Dubber (Hrsg.), Die Stellung des Opfers im Strafrechtssystem. Neue Entwicklungen in Deutschland und in den USA. Köln–München: 85–103.
Sadurski, W. (1978). Równość wobec prawa. Państwo i Prawo 33(8–9): 51–64.
Sadurski, W. (1988). Teoria sprawiedliwości. Podstawowe zagadnienia. Warszawa.
Satzger, H., Schluckebier, W., Widmaier, G. (2017). Kommentar zum Strafgesetzbuch. München.
Stefańska, B.J. (2008a). Prawne i społeczne skutki skazania. Wojskowy Przegląd Prawniczy 1: 86–100.
Stefańska, B.J. (2008b). Prawne i społeczne skutki skazania. Wojskowy Przegląd Prawniczy 2: 58–72.
Waszczyński, J. (1968). Prawne skutki skazania. Państwo i Prawo 23(11): 807–818.
Wojtyczek, K. (1999). Zasada proporcjonalności jako granica prawa karania. Czasopismo Prawa Karnego i Nauk Penalnych 3(2): 33–51.
Wróbel, A., Zoll, A. (2016). Kodeks karny. Komentarz. Warszawa.
Zajączkowska, J. (2018). Aspekty prawne kontaktów z dzieckiem. Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny 80(1): 269–284.
Zakolska, J. (2008). Zasada proporcjonalności w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego. Warszawa.
Licencja
Prawa autorskie (c) 2019 WPiA UAM
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.