Słowa kluczowe
zakaz wykładni homonimicznej
zamach
międzynarodowe prawo karne
Jak cytować
Liczba wyświetleń: 471
Liczba pobrań: 317
Abstrakt
Częstokroć na gruncie regulacji zbrodni przeciwko ludzkości pojawiają się uzasadnione wątpliwości interpretacyjne co do znaczenia wyrażeń, którymi posługuje się ustawodawca. Pierwsza z tych wątpliwości wiąże się ze stosowaniem aktów prawa międzynarodowego. Z kolei druga sprowadza się do nieprzestrzegania przez ustawodawcę zasad poprawnej legislacji, przyczyniającej się do powstania lub zwiększenia zamętu interpretacyjnego. W tym stanie rzeczy przedmiotem badań należy uczynić to, co stanowi istotny problem w właściwym zdekodowaniu znamion zbrodni przeciwko ludzkości.
Bibliografia
Ambos, K., Wirth, S. (2002). The current law of crimes against humanity: an analysis of UNTAET Regulation 15/2000. Criminal Law Forum 13: 1–90.
Andrejew, I. (1959). Ustawowe znamiona przestępstwa. Warszawa.
Biddle, F. (1948). Proces norymberski. Odczyt wygłoszony 24 kwietnia 1947 r. Państwo i Prawo 3(3): 4–20.
Czapliński, W. (1993). Skutki prawne nielegalnego użycia siły w stosunkach międzynarodowych. Warszawa:
Cyprian, T., Sawicki, J. (1948). Prawo norymberskie. Bilans i perspektywy. Warszawa.
Gardocki, L. (1993). Glosa do uchwały składu siedmiu sędziów z dnia 13 maja 1992 (I KZP 39/91). Palestra 37(7/8): 116–121.
Gardocki, L., Gardocka, T., Majewski, Ł. (2017). Prawo karne międzynarodowe. Zarys systemu. Warszawa.
Gardocka, T. (2020). Komentarz do art. 118a k.k., [w:] R.A. Stefański (red.), Kodeks karny. Komentarz. Warszawa: 857–856.
Giezek, J. (2013). Świadomość sprawcy czynu zabronionego. Warszawa.
Gutowski, M., Kardas, P. (2017). Wykładnia i stosowanie prawa w procesie opartym na Konstytucji. Warszawa.
Heller, M. (2002). Początek jest wszędzie. Warszawa.
Iwanek, T. (2015). Zbrodnia ludobójstwa i zbrodnie przeciwko ludzkości w prawie międzynarodowym. Warszawa.
Jaspers, K. (1961). Wohin treibt die Bundesrepublik? München.
Klamberg, M. (2017). Commentary of the Law of the International Criminal Court. Brussels.
Klemperer, V., Nowojski, W. (2015). Ich will Zeugnis ablegen bis zum letzten. Tagebücher 1933–1945. Berlin.
Komisja ds. Reformy Prawa Karnego (1994). Uzasadnienie do projektu kodeksu karnego. Państwo i Prawo 49(3): 3–11.
Kulik, M. (2014). Przedawnienie karalności i przedawnienie wykonania kary w polskim prawie karnym. Warszawa.
Markowski, A. (2016). Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN. Warszawa.
Markowski, A. (1999). Nowy słownik poprawnej polszczyzny PWN. Warszawa.
Milanovic, M. (2006). State responsibility for genocide. The European Journal of International Law 17(3): 553–604.
Mozgawa, M. (2010). Kodeks karny. Praktyczny komentarz. Warszawa.
Pikulski, S. (2015). Zbrodnia przeciwko braniu udziału w masowym zamachu skierowanym przeciwko grupie ludności w celu wykonania lub wsparcia polityki państwa lub organizacji w polskim prawie karnym. Studia Prawnoustrojowe 29: 7–18.
Pilichowski, C. (1980). Działalność Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce. Sprawy międzynarodowe 5: 97–104.
Pohl, Ł. (2011). O umiejscowieniu zamiaru niby-ewentualnego w kodeksowych konstrukcjach umyślności, [w:] J. Ciapała, A. Rost (red.), Wokół Konstytucji i zdrowego rozsądku. Circum constitutionem rationemque sanam. Prace dedykowane Profesorowi Tadeuszowi Smolińskiemu. Szczecin–Jarocin: 351–358.
Sawicki, J. (1947). Zbrodnie przeciw ludzkości a przestępstwa prawa pospolitego. Państwo i Prawo 2(9): 66–78.
Sawicki, J. (1948). Zbrodnie przeciw ludzkości. Projekt. Demokratyczny Przegląd Prawniczy 6: 37–39.
Der Spiegel (1947). Die Pflicht zu denunzierten. Der Spiegel 26: 6.
Der Spiegel (1951). Sie mögen schuldig sein. Der Spiegel 9: 5–7.
Stahn, C. (2018). A Critical Introduction to International Criminal Law. United Kingdom.
Stankiewicz, M. (2006). Zasady odpowiedzialności zbrodniarzy wojennych przed Międzynarodowym Trybunałem Wojskowym. Studia Prawnoustrojowe 6: 145–162.
Studnicki-Gizbert, T. (1978). Wieloznaczność leksykalna w interpretacji prawniczej. Kraków.
Triffterer, O. (1999). Commentary on the Rome Statute of the International Criminal Court: Observers’ Notes, Article by Article. Baden-Baden.
Wahl, A. (2009). Druga historia nazizmu w federalnych Niemczech po 1945 roku. Warszawa.
Wolter, W. (1947). Prawo karne. Zarys wykładu systematycznego. Część ogólna I: Ustawa karna i przestępstwo na tle Kodeksu Karnego z 1932 r., Kodeksu Karnego Wojska Polskiego z 1944 r. oraz Dekretów od 1944 do 1946 r. Warszawa.
Wolter, W. (1973). Nauka o przestępstwie. Warszawa.
Wolter W. (1973). Nauka o przestępstwie. Analiza prawnicza na podstawie przepisów części ogólnej kodeksu karnego z 1969 r. Warszawa.
Wolter, W., Lipczyńska, M. (1976). Elementy logiki. Wykład dla prawników. Warszawa–Wrocław.
Wronkowska, S., Zieliński, M. (1997). Zasady techniki prawodawczej. Komentarz. Warszawa.
Wyrembak, J. (2009). Zasadnicza wykładnia znamion przestępstw. Pozycja metody językowej oraz rezultatów jej użycia. Warszawa.
Zieliński, M. (2017). Wykładnia prawa. Zasady – reguły – wskazówki. Warszawa.
Ziembiński, Z. (2007). Logika praktyczna. Warszawa.
Zoll, A. (2016). Komentarz do art. 9 k.k., [w:] W. Wróbel, A. Zoll (red.), Kodeks karny. Część ogólna. Tom 1: Komentarz do art. 1–52. Warszawa: 146–170.
Zoll, A. (2016). Komentarz do art. 25 k.k., [w:] W. Wróbel, A. Zoll (red.), Kodeks karny. Część ogólna. Tom 1: Komentarz do art. 1–52. Warszawa: 540–573.
Licencja
Prawa autorskie (c) 2022 WPiA UAM
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.