Keywords
argumentative models
act in criminal law
criminal law facts
How to Cite
Number of views: 466
Number of downloads: 236
Abstract
The text proposes applications of argumentation models used in argumentation theory for the purposes of identifying statements formulated in the field of substantive criminal law science and practice. The research hypothesis is based on the assumption that, contrary to appearances, the doctrine and practice of criminal law should not confine themselves only to the traditional rhetorical and topical argumentation, because the multitude of threads, appearing both in the field of criminal law science and other areas of substantive criminal law, somehow necessitates also reaching for arguments that are appropriate for other models, for example epistemic-technological and communicative models. In this way, the interpenetration of certain types of statements, which is emphasized in particular in relation to deontic statements, allows for the differentiation of the meaning of truth in the area of substantive criminal law, resulting in the methodological
consistency of the various essentially heterogeneous arguments appearing on this ground.
References
Ajdukiewicz, K. (1985a). Język i poznanie. Tom 1. Warszawa.
Ajdukiewicz, K. (1985b). Język i poznanie. Tom 2. Warszawa.
Andrejew, I. (1980). Polskie prawo karne w zarysie. Warszawa.
Borbone, G. (2014). Metodologiczne dziedzictwo Leszka Nowaka. Poznańskie Studia z Filozofii Nauki 23(1): 141–166.
Buchała, K. (1989). Prawo karne materialne. Warszawa.
Dybowski, T. (1961). Adekwatny czy konieczny związek przyczynowy?: (dokończenie). Palestra 7(43): 13–36.
Fila, K. (2019). Prawnokarne fakty doniosłe w sprawie, [w:] J. Helios, W. Jedlecka, A. Kwieciński (red.), Prawo wobec wyzwań współczesności. Z zagadnień nauk penalnych. Wrocław: 41–50.
Fila, K. (2020). Kategoryzacja prawnokarnych faktów wyróżnianych oceniająco przy uwzględnieniu czynników ustrojowych, zwyczajowych oraz orzeczniczych, [w:] K. Łukomiak (red.), Prawo w Polsce 2000–2020. Łódź: 1071–1085.
Giedymin, J., Kmita, J. (1966). Wykłady z logiki formalnej, teorii komunikacji i metodologii nauk. Poznań.
Giezek, J., Kaczmarek, T. (2013). Przeciwko ustawowej regulacji kryteriów obiektywnego przypisania skutku. Państwo i Prawo 68(5): 79–92.
Giezek, J. (2014). Metoda prawa karnego. O budowaniu „karnistycznych” teorii naukowych oraz ich wpływie na odpowiedzialność karną, [w:] M. Sadowski, A. Spychalska, K. Sadowa (red.), Rozprawa o metodzie prawa i polityki. Studia Erasmiana Wratislaviensia 8: 29–55.
Giezek, J. (2020). Rzeczywistość oraz prawda o niej a kreowanie podstaw odpowiedzialności karnej, [w:] A. Liszewska, J. Kulesza (red.), Pro dignitate legis et maiestate iustitiae – księga jubileuszowa z okazji 70. rocznicy urodzin profesora Witolda Kuleszy. Łódź: 313–330.
Grabowski, A. (2003). Dyskurs prawniczy jako przypadek szczególny ogólnego dyskursu praktycznego, [w:] J. Stelmach (red.), Studia z filozofii prawa. Tom 2. Kraków: 45–63.
Habermas, J. (1999). Teoria działania komunikacyjnego. Tom 1. Warszawa.
Holocher, J. (2017). Topiczna teoria argumentacji prawniczej – między tradycyjną a neokonstytucjonalną koncepcją państwa prawa, [w:] P. Jabłoński, J. Kaczor, M. Pichlak (red.), Prawo i polityka w sferze publicznej. Perspektywa wewnętrzna. Wrocław: 39–52.
Kardas, P. (2012). O relacjach między strukturą przestępstwa a dekodowanymi z przepisów prawa karnego strukturami normatywnymi. Czasopismo Prawa Karnego i Nauk Penalnych 4: 5–63.
Kmita, J. (1975). Wykłady z logiki i metodologii nauk. Warszawa.
Krajewski, W. (1967). Związek przyczynowy. Warszawa.
Kubicki, L. (1975). Przestępstwo popełnione przez zaniechanie. Zagadnienia podstawowe. Warszawa.
Kukuryk, K. (2012). Kilka uwag o sposobie rozstrzygania dyskursu prawnego. Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska. Sectio G 59(1): 19–31.
Lang, W., Wróblewski, J., Zawadzki, S. (1986). Teoria państwa i prawa. Warszawa.
Majewski, J. (1997). Prawnokarne przypisywanie skutku przy zaniechaniu. Kraków.
Morawski, L. (1988). Argumentacje, racjonalność prawa i postępowanie dowodowe. Toruń.
Morawski, L. (2006). Zasady wykładni prawa. Toruń.
Nagel, E. (1970). Struktura nauki. Warszawa.
Nowaczyk, A. (2013). Zagadnienie uzasadniania. Przegląd Filozoficzny – Nowa Seria 4: 381–398.
Perelman, Ch. (1984). Logika prawnicza. Nowa retoryka. Warszawa.
Popper, K. (2002). Logika odkrycia naukowego. Warszawa.
Rodzynkiewicz, M. (1998). Modelowanie pojęć w prawie karnym. Kraków.
Wolter, W. (1973). Nauka o przestępstwie. Warszawa.
Wróblewski, J. (1959). Zagadnienia teorii wykładni prawa ludowego. Warszawa.
Wróblewski, J. (1972). Sądowe stosowanie prawa. Warszawa.
Zieliński, M., Ziembiński Z. (1988). Uzasadnianie twierdzeń, ocen i norm w prawoznawstwie. Warszawa.
Ziemba, Z. (1969). Logika deontyczna jako formalizacja rozumowań normatywnych. Warszawa.
Ziembiński, Z. (1966). Logiczne podstawy prawoznawstwa. Warszawa.
Ziembiński, Z. (1962). Uprawnienie a obowiązek. Przyczynek do analizy stosunku prawnego. Poznań.
License
Copyright (c) 2022 WPiA UAM
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.