Współpraca niezależnych organów administracji publicznej

Abstrakt

Widoczna jest potrzeba współpracy między organami administracji publicznej, szczególnie między tzw. organami regulacyjnymi wyposażonymi w znaczny stopień niezależności od innych organów administracji. Niezależność tych organów jest mocno akcentowana w przepisach unijnych, co jednak nie wyklucza ich kooperacji z innymi organami administracji.

Przepisy dotyczące szeregu organów centralnych zaliczanych do grupy „regulatorów” niejednokrotnie traktują je jako właściwie odrębne władze, a nie część jednolitego systemu administracji. Przykładem może tu być konieczność uzyskiwania odrębnych zezwoleń kilku organów na tę samą czynność

Rozstrzygnięcia organów regulacyjnych, choć nakierowane z reguły na jeden aspekt funkcjonowania podmiotów regulowanych, mają znaczenie szersze. Mogą bowiem wpływać na inne gałęzie gospodarki. Rekomendacje KNF-u dotyczące udzielania kredytów budowlanych mają istotny wpływ na funkcjonowanie sektora budowlanego, faktycznie bowiem mają wpływ na popyt na mieszkania.

Tradycja administracji europejskiej zakłada silną rolę koordynatora w postaci Rady Ministrów, czy innego organu naczelnego. Nawet gdy brak wyraźnego koordynatora niezależnych organów regulacyjnych, w jakimś zakresie zastępuje go tradycja jednolitej administracji państwowej, ducha współpracy. Niestety w Polsce nie ma tej tradycji, a potrzeba pewnej wzajemnej koordynacji działań niezależnych regulatorów jest zdecydowanie widoczna

Trudno sobie wyobrazić, że przepisy ograniczyłyby samodzielność organów uważanych za niezależne organy regulacyjne. Byłoby to zresztą sprzeczne z przepisami unijnymi. Można jednak stosować pewne niewładcze formy współpracy, czy wzajemnej koordynacji posunięć. Mogą też rozwijać się różne formy bilateralnej współpracy między organami – szczególnie gdy skutki rozstrzygnięć regulatora będą odczuwalne w innych działach administracji publicznej.