Abstrakt
The aim of this article is to illustrate some of the mechanisms existing in political discourse which employ emotions and humor as a persuasive means. The study is based on authentic texts produced by Silvio Berlusconi. The importance of emotions and humor in political speech is viewed in the light of changes taking place in public communication due to the development of mass media and Internet, leading to, among others, ever more frequent use of the comical aspect of communication as a method of gaining and maintaining political power. That is why the use of emotions and humor in Berlusconi’s speech is analyzed as a strategic choice and a powerful instrument of political struggle. The article highlights the role of emotions and humor in creating a positive self-image of the politician.Bibliografia
Amadori, Alessandro (2002): Mi consenta. Metafore, messaggi e simboli. Come Silvio Berlusconi ha conquistato il consenso degli italiani, Milano: Libri Scheiwiller.
Amadori, Alessandro (2003): Mi consenta. Episodio II. Silvio Berlusconi e l’esercito dei cloni, Milano: Libri Scheiwiller.
Amadori, Alessandro (2005): Avanti miei Prodi! Il professore e il cavaliere verso la sfida finale, Milano: Libri Scheiwiller.
Arystoteles (trad. pol.) (1983): Poetyka, Warszawa – Kraków: Zakład Narodowy im. Ossolińskich.
Austin, John Langshaw (1962): How to do things with words, Oxford: Clarendon Press.
Barillari, Simone (2010): Il re che ride. Tutte le barzellette raccontate da Silvio Berlusconi, Venezia: Marsilio Editori.
Beccaria, Gianluigi (1989): «Parole della politica», in: La comunicazione politica in Italia, a cura di J. Jacobelli, Bari: Laterza, 23-28.
Bergson, Henri (1900): Le rire. Essai sur la signification du comique, Paris: Éditions Alcan (trad. it. Il riso. Saggio sul significato del comico, a cura di F. Stella, Rizzoli, Milano 1961).
Bolasco, Sergio; Giuliano, Luca; Galli de’ Paratesi, Nora (2006): Parole in libertà. Un’analisi statistica e linguistica dei discorsi di Berlusconi, Roma: Manifestolibri.
Buttler, Danuta (1968): Polski dowcip językowy, Warszawa: PWN.
Bystroń, Jan (1960): Komizm, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich.
Campus, Donatella (2004): «La comunicazione politica di Berlusconi. Percorsi di lettura», Comunicazione Politica, V: 179-186.
Cicero, De oratore (trad. pol.) O mówcy, Kęty: Wyd. Marek Derewiecki, 2010.
Duszak, Anna. [ed.] (2002): Us and Others: Social Identities Across Languages, Discourses and Cultures, Amsterdam – Philadelphia: John Benjamins Publishing.
Dziemidok, Bohdan (1967): O komizmie, Warszawa: Książka i Wiedza.
Fairclough, Norman (1994): «Conversationalization of public discourse and the authority of the consumer», in: The authority of the consumer, R. Keat et al. [eds.], London: Routledge, 253-268.
Freud, Sigmund (1994): Il motto di spirito e la sua relazione con l’inconscio, Milano: Rizzoli, (ed. or. Der Witz und seine Beziehung zum Unbewußten, S. Fischer Verlag, Frankfurt 1905).
Kubica, Magdalena (2009): «Próba systematyzacji i rozróżnienia pojęć śmiech i uśmiech», http://www.anthropos.us.edu.pl/anthropos7/texty.htm (11.09.2012).
Miłkowska-Samul, Kamila (2011a): La persuasione nella comunicazione politica in Italia e in Polonia, Warszawa: SWPS/ Wyd. Lingo.
Miłkowska-Samul, Kamila (2011b): «La retorica come strumento dell’analisi critica del discorso. Il caso del discorso politico», Kwartalnik Neofilologiczny, 1: 3-15.
Pellizzetti, Pierfranco (2009): Fenomenologia di Berlusconi, Roma: Manifestolibri.
Pirandello, Luigi (1908): L’umorismo, Lanciano R. Carabba.
Prospero, Michele (2010): Il comico della politica, Roma: Ediesse.
Tsakona, Villy; Popa, Diana [eds.] (2011): Studies in political humour, Amsterdam, Philadelphia: John Benjamins Publishing.
Walczak, Bogdan (1994): «Co to jest język polityki», in: Język a Kultura, t. 11: Język polityki a współczesna kultura polityczna, a cura di J. Anusiewicz, B. Siciński, Wrocław, 15-20.
Świątkiewicz-Mośny, Maria (2007): «Chichot z polityka. Rola humoru w dyskursie politycznym», in: Media a polityka, a cura di M. Szpunar, Rzeszów: Wyd. WSIiZ, 207- 223.
Żygulski, Kazimierz (1976): Wspólnota śmiechu: studium socjologiczne komizmu, Warszawa: PIW.
Licencja
- Autor oświadcza, że przysługują mu osobiste i majątkowe prawa autorskie do Utworu oraz że nie są one ograniczone w zakresie objętym niniejszą Umową, oraz że utwór jest dziełem oryginalnym i nie narusza majątkowych lub osobistych praw autorskich innych osób.
- Autor udziela Uniwersytetowi im. Adama Mickiewicza w Poznaniu niewyłącznej i nieodpłatnej licencji na korzystanie z Utworu bez ograniczeń terytorialnych i przez czas nieokreślony na następujących polach eksploatacji:
2.1. wytwarzanie określoną techniką egzemplarzy Utworu, w tym techniką drukarską, reprograficzną, zapisu magnetycznego oraz techniką cyfrową;
2.2. wprowadzanie do obrotu, użyczenie lub najem oryginału albo egzemplarzy Utworu;
2.3. publiczne wykonanie, wystawienie, wyświetlenie, odtworzenie oraz nadawanie i reemitowanie, a także publiczne udostępnianie Utworu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym;
2.4. włączenie Utworu w skład utworu zbiorowego;
2.5. wprowadzanie Utworu w postacie elektronicznej na platformy elektroniczne lub inne wprowadzanie Utworu w postaci elektronicznej do Internetu, Intranetu, Extranetu lub innej sieci;
2.6. rozpowszechnianie Utworu w postaci elektronicznej w Internecie, Intranecie, Extranetu lub innej sieci, w pracy zbiorowej jak również samodzielnie;
2.7. udostępnianie Utworu w wersji elektronicznej w taki sposób, by każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym, w szczególności za pośrednictwem Internetu, Intranetu, Extranetu lin innej sieci;
2.8. udostępnianie Utworu zgodnie z wzorcem licencji Attribution-NonCommercial-ShareAlike 4.0 International (CC BY-NC-SA 4.0) lub innej wersji językowej tej licencji lub którejkolwiek późniejszej wersji tej licencji, opublikowanej przez organizację Creative Commons. - Autor zezwala Uniwersytetowi im. Adama Mickiewicza w Poznaniu na:
3.1. nieodpłatne korzystanie i rozporządzanie prawami do opracowań Utworu i tymi opracowaniami.
3.2. wysyłanie metadanych Utworu oraz Utworu do komercyjnych i niekomercyjnych baz danych indeksujących czasopisma. - Autor upoważnia i zobowiązuje Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu do udzielania osobom trzecim dalszych licencji (sublicencji) do Utworu oraz do innych materiałów, w tym utworów zależnych lub opracowań zawierających lub powstałych w oparciu o Utwór, przy czym postanowienia takich sublicencji będą tożsame z wzorcem licencji Attribution-NonCommercial-ShareAlike 4.0 International (CC BY-NC-SA 4.0) lub innej wersji językowej tej licencji lub którejkolwiek późniejszej wersji tej licencji, opublikowanej przez organizację Creative Commons Tym samym uprawnia wszystkich zainteresowanych do korzystania z utworu wyłącznie w celach niekomercyjnych pod następującymi warunkami:
4.1. uznanie autorstwa czyli obowiązek podania wraz z rozpowszechnionym utworem informacji, o autorstwie tytule, źródle (odnośniki do oryginalnego utworu, doi) oraz samej licencji;
4.2. na tych samych warunkach, wolno rozpowszechniać utwory zależne jedynie na licencji identycznej to tej, na jakiej udostępniono utwór oryginalny. - Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu jest zobowiązany do:
5.1. udostępniania Utworu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym bez ograniczeń technicznych;
5.2. poprawnego informowania osób, którym Utwór będzie udostępniany o udzielonych im sublicencjach w sposób umożliwiający odbiorcom zapoznanie się z nimi.
Pozostałe postanowienia
- Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu zachowuje prawo do czasopisma jako całości (układ, forma graficzna, tytuł, projekt okładki, logo itp.).