Abstrakt
The purpose of this paper is to focuse the analysis on the questions of Law occurring in the Tristan of Béroul ; more precisely, to consider the relations between the feudal pact, the honour code and the procedure of justice. The author is actually playing on several registers, a proof of his knowledge of the practice of justice in the courts of his time, the consequence of that play being an interrogation on the validity of the proof, the oath and more generally on the ambiguity of the Law.Bibliografia
BAUMGARTNER, EMMANUÈLE (2001-2002). « A la cour, il y avait trois barons » (Béroul, v. 581). Medioevo romanzo, 25, 269-283.
BLAKESLEE, MERRITT (1984). Tristan the trickster in the Old French Tristan poems. Cultura neolatina, 44, 167-190.
BLAKEY, BRIAN (1972). Truth and falsehood in the Tristan of Béroul. In F. J. Barnett, A. D. Crow, C. A. Robson, W. Rothwell & S. Ullmann (éd.), History and Structure of French : Essays in the Honour of Professor T. B. W. Reid (pp. 19-29). Oxford : Blackwell.
BLOCH, R. HOWARD (1977). Medieval French Literature and Law. Berkeley : University of California Press.
BURNS, E. JANE (1995). How lovers lie together : infidelity and fictive discourse in the Roman de Tristan. In Joan Tasker Grimbert (éd.), Tristan and Isolde : A Casebook (pp. 75-93). New York and London : Garland.
CAULKINS, JANET HILLIER (1972). The meaning of « pechié » in the Romance of Tristram by Beroul. Romance Notes, 8, 1-5.
CHRÉTIEN DE TROYES (2006). Cligès. Trad. et éd. Laurence Harf-Lancner. Paris : Champion.
COLLARD, FRANCK (2003). Le Crime de poison au Moyen Âge. Paris : PUF. Les coutumes de l’Agenais. 1. Les coutumes du groupe de Marmande ; Marmande, Caumont, Gontaud, Tonneins-Dessous, La Sauvetat-du-Dropt (1976). Éd. Paul Ourliac & Monique Gilles. Montpellier : Société d’histoire du droit et des institutions des anciens pays de droit écrit.
DELAGE, MARIE-JOSÉ (1979). Quelques notes sur Chrétien de Troyes et le roman de Tristan. Senefiance, 7, Mélanges de langue et littérature françaises du Moyen Âge offerts à Pierre Jonin, 211-219.
DUSSOL, ÉTIENNE (1993). À propos du Tristan de Béroul : du mensonge des hommes au silence de Dieu. In Jean-Claude Aubailly et al. (éd.), « Et c’est la fin pour quoy sommes ensemble » : hommage à Jean Dufournet, professeur à la Sorbonne : littérature, histoire et langue du Moyen Âge, t. 2 (pp. 525-533). Paris : Champion.
GOTTFRIED VON STRASSBURG (1995). Tristan und Isolde. Trad. Danielle Buschinger. Paris : Gallimard, Bibliothèque de la Pléiade.
LEVELEUX-TEIXEIRA, CORINNE (2005). Droit et vérité. Le point de vue de la doctrine médiévale (XIIe-XVe siècles) ou la vérité entre opinion et fiction. In Elisabeth Gaucher (éd.), Le Vrai et le Faux au Moyen Âge. Actes du colloque de Lille (18-20 sept. 2003), Bien Dire et Bien Aprandre, 23, 333-349.
Li Livres de jostice et de plet (1850). Éd. Pierre-Nicolas Rapetti. Paris : Firmin Didot Frères.
NOONAN, JOHN THOMAS (1969). Contraception et mariage. Évolution ou contradiction dans la pensée chrétienne. Trad. Marcelle Jossua. Paris : Éditions du Cerf.
OLLIER, MARIE-LOUISE (1987). Le statut de la vérité et du mensonge dans le Tristan de Béroul. In Danielle Buschinger (éd.), Tristan et Iseut, mythe européen et mondial. Actes du colloque des 10, 11 et 12 janvier 1986 (pp. 298-318). Göppingen : Kümmerle.
OLLIER, MARIE-LOUISE (1990). Le péché selon Yseut dans le Tristan de Béroul. In Keith Busby & Erik Kooper (éd.), Courtly Literature : Culture and Context. Selected Papers from the 5th Triennial Congress of the International Courtly Literature Society, Dalfsen, The Netherlands, 9-16 August, 1986, (pp. 465-482). Amsterdam & Philadelphia : Benjamins.
PAYER, PIERRE J. (1984). Sex and the Penitentials. The development of a sexual code, 550-1150. Toronto – Buffalo – London : University of Toronto Press.
PHILIPPE DE BEAUMANOIR (1899). Coutumes de Beauvaisis. Éd. Amédée Salmon. T. 1. Paris : A. Picard et fils.
RAYNAUD DE LAGE, GUY (1958). Faut-il attribuer à Béroul tout le Tristan ? Le Moyen Âge, 64, 249-270.
REGALADO, NANCY FREEMAN (1976). Tristan and Renart : two tricksters. L’esprit créateur, 16/1, 30-38.
REID, THOMAS BERTRAM WALLACE (1965). The Tristan of Beroul : one author or two ? The Modern Language Review, 60/3, 352-358.
RIBÉMONT, BERNARD (1997). Sexe et amour au Moyen Âge. Paris : Klincksieck.
RIBÉMONT, BERNARD (2004). À propos d’un épisode du Roman de Thèbes : la « Dairéide » ou la trahison et le jugement de Daire le Roux. Revue des Langues Romanes, 108, 2, 507-526.
RIBÉMONT, BERNARD (2011). Justice et procédure dans le Tristan de Béroul. Méthode, déc. 2011, 1-14.
RIBÉMONT, BERNARD (2012). Ne faites rien contre Dieu ni bonne meurs. L’éthique de l’homme de loi de Philippe de Beaumanoir à Philippe de Mézières. In Bénédicte Boudou & Bruno Méniel (éd.), Éthique et Droit du Moyen Âge au siècle des Lumières, (pp. 73-85). Paris : Classiques Garnier.
RIBÉMONT, BERNARD (dir.) (2012). La faute dans l’épopée médiévale. Ambiguïté du jugement. Rennes : Presses universitaires de Rennes.
Le Roman de Tristan, poème du XIIe siècle (1974). Éd. Ernest Muret, revue par L. M. Defourques. Paris : Champion.
SARGENT-BAUR, BARBARA NELSON (1984). Truth, half-truth, untruth : Béroul’s telling of the Tristan story. In Leigh A. Arrathoon (éd.), The Craft of Fiction : Essays in Medieval Poetics (pp. 393-421). Rochester : Solaris.
TANASE, GABRIELA (2003). La parole rebelle : Bel mentir dans le Tristan de Béroul et Le roman de Renart. La figure du rebelle dans la littérature de langue française. Revue Frontenac, 16-17, 12-25.
Tristan et Iseut. Les poèmes français. La saga norroise (1989). Éd. et trad. Daniel Lacroix & Philippe Walter. Paris : Librairie Générale Française.
Licencja
- Autor oświadcza, że przysługują mu osobiste i majątkowe prawa autorskie do Utworu oraz że nie są one ograniczone w zakresie objętym niniejszą Umową, oraz że utwór jest dziełem oryginalnym i nie narusza majątkowych lub osobistych praw autorskich innych osób.
- Autor udziela Uniwersytetowi im. Adama Mickiewicza w Poznaniu niewyłącznej i nieodpłatnej licencji na korzystanie z Utworu bez ograniczeń terytorialnych i przez czas nieokreślony na następujących polach eksploatacji:
2.1. wytwarzanie określoną techniką egzemplarzy Utworu, w tym techniką drukarską, reprograficzną, zapisu magnetycznego oraz techniką cyfrową;
2.2. wprowadzanie do obrotu, użyczenie lub najem oryginału albo egzemplarzy Utworu;
2.3. publiczne wykonanie, wystawienie, wyświetlenie, odtworzenie oraz nadawanie i reemitowanie, a także publiczne udostępnianie Utworu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym;
2.4. włączenie Utworu w skład utworu zbiorowego;
2.5. wprowadzanie Utworu w postacie elektronicznej na platformy elektroniczne lub inne wprowadzanie Utworu w postaci elektronicznej do Internetu, Intranetu, Extranetu lub innej sieci;
2.6. rozpowszechnianie Utworu w postaci elektronicznej w Internecie, Intranecie, Extranetu lub innej sieci, w pracy zbiorowej jak również samodzielnie;
2.7. udostępnianie Utworu w wersji elektronicznej w taki sposób, by każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym, w szczególności za pośrednictwem Internetu, Intranetu, Extranetu lin innej sieci;
2.8. udostępnianie Utworu zgodnie z wzorcem licencji Attribution-NonCommercial-ShareAlike 4.0 International (CC BY-NC-SA 4.0) lub innej wersji językowej tej licencji lub którejkolwiek późniejszej wersji tej licencji, opublikowanej przez organizację Creative Commons. - Autor zezwala Uniwersytetowi im. Adama Mickiewicza w Poznaniu na:
3.1. nieodpłatne korzystanie i rozporządzanie prawami do opracowań Utworu i tymi opracowaniami.
3.2. wysyłanie metadanych Utworu oraz Utworu do komercyjnych i niekomercyjnych baz danych indeksujących czasopisma. - Autor upoważnia i zobowiązuje Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu do udzielania osobom trzecim dalszych licencji (sublicencji) do Utworu oraz do innych materiałów, w tym utworów zależnych lub opracowań zawierających lub powstałych w oparciu o Utwór, przy czym postanowienia takich sublicencji będą tożsame z wzorcem licencji Attribution-NonCommercial-ShareAlike 4.0 International (CC BY-NC-SA 4.0) lub innej wersji językowej tej licencji lub którejkolwiek późniejszej wersji tej licencji, opublikowanej przez organizację Creative Commons Tym samym uprawnia wszystkich zainteresowanych do korzystania z utworu wyłącznie w celach niekomercyjnych pod następującymi warunkami:
4.1. uznanie autorstwa czyli obowiązek podania wraz z rozpowszechnionym utworem informacji, o autorstwie tytule, źródle (odnośniki do oryginalnego utworu, doi) oraz samej licencji;
4.2. na tych samych warunkach, wolno rozpowszechniać utwory zależne jedynie na licencji identycznej to tej, na jakiej udostępniono utwór oryginalny. - Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu jest zobowiązany do:
5.1. udostępniania Utworu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym bez ograniczeń technicznych;
5.2. poprawnego informowania osób, którym Utwór będzie udostępniany o udzielonych im sublicencjach w sposób umożliwiający odbiorcom zapoznanie się z nimi.
Pozostałe postanowienia
- Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu zachowuje prawo do czasopisma jako całości (układ, forma graficzna, tytuł, projekt okładki, logo itp.).