Komunikacyjne zachowania niewerbalne terapeuty rodzinnego jako niespecyficzny czynnik leczący

Abstrakt

Celem pracy jest ustalenie znaczenia komunikacyjnych zachowań niewerbalnych terapeuty rodzinnego w tworzeniu wiarygodności i pewności siebie, wzbudzaniu sympatii, empatii oraz atrakcyjności interpersonalnej jako niespecyficznych czynników leczących. Na podstawie analizy literatury ustalono, że pomocne w demonstrowaniu tych postaw może okazać się stosowanie sygnałów komunikujących bezpośredniość niewerbalną. Główne wnioski wynikające z rozważań, zawarte w tej pracy, wskazują, że terapeuci rodzinni stosujący gesty świadczące o dużej bezpośredniości i otwartości są zwykle zaliczani do bardziej skutecznych niż terapeuci, którzy preferują zachowania niewerbalne wyrażające małą bezpośredniość. Terapeuci pracujący z rodziną, przejawiający gesty otwartości, wzbudzają nie tylko większą sympatię, lecz odbierani są jako bardziej autentyczni, kompetentni i znacznie lepiej potrafiący wczuć się w przeżycia członków rodziny. Takie podejście do kontaktu z członkami rodziny może uczynić sesje terapii bardziej interakcyjnymi oraz zwiększyć ich zadowolenie z udziału w niej.