Uważność z perspektywy neurokognitywistyki społecznej i jej implikacje terapeutyczne

Abstrakt

Celem niniejszego artykułu jest charakterystyka uważności z punktu widzenia neurokognitywistyki społecznej, stanowiącej połączenie neurokognitywistyki koncentrującej się na badaniu funkcjonowania mózgu oraz psychologii społecznej skupiającej się na analizie zachowań społecznych.

W artykule autor opisuje neurobiologię uważności z perspektywy istnienia dwóch różniących się i współdziałających obwodów – „narracyjnego” i „doświadczenia bezpośredniego”. Pierwszy aktywuje się w chwili, gdy wokół jednostki pojawia się jakaś sprawa godna uwagi i kiedy myśli o sobie bądź o innych, drugi zaś – gdy doświadcza napływu informacji, docierających do niego w danej chwili poprzez zmysły.

Autor podaje wymierne korzyści wynikające z praktykowania treningu uważności, jak choćby w zwalczaniu stresu, depresji, lęku, zwiększaniu kontroli emocji, poprawie dobrostanu psychofizycznego i wzrostu pozytywnego nastawienia. Przytacza zarazem wyniki badań, uzyskanych przy użyciu technik neuroobrazowania, wskazujących na to, że trening uważności prowadzi do widocznych zmian w strukturze i pracy mózgu.