Schlagworte
kryzys ekologiczny
grzech ekologiczny
ekologiczna perspektywa
Zitationsvorschlag
Abstract
Jeżeli Kościół wypowiada się na tematy społeczno-polityczne i gospodarczo-ekologiczne, to tylko z tego powodu, że w tych kręgach działalności główną rolę odgrywa człowiek będący najdoskonalszym stworzeniem. Jest on bowiem istotą rozumną i wolną. Jest tym, co słusznie nazywamy podmiotem praw i obowiązków. Magisterium Ecclesiae problemy degradacji środowiska naturalnego rozpatruje z teologiczno-etycznego punktu widzenia. Zagadnienie istoty i zakresu kryzysu ekologicznego bywa najczęściej sprowadzane do wymiarów czysto ekonomicznych i niekiedy dodatkowo także do płaszczyzny politycznej. Tymczasem zagadnienie to ma o wiele większy zakres, a mianowicie charakteryzuje go odniesienie do natury moralnej.
W celu przedstawienia ekologicznej perspektywy we współczesnym nauczaniu Magisterium uwzględnione zostały następujące zagadnienia. Pierwsze z nich podejmuje próbę teologicznego odczytania stworzenia, które jest podstawą proekologicznego nauczania Kościoła. Na drugim miejscu ukazane są główne przejawy wspomnianego kryzysu. Część trzecia poświęcona jest najważniejszym przyczynom powstałego kryzysu w zakresie ochrony naturalnego środowiska człowieka. Całość artykułu zamykają stosowne wnioski i postulaty.
Literaturhinweise
Apel Kościołów w Polsce o ochronę stworzenia, „Studia Ecologiae et Bioethicae UKSW” (2013) t. 11, nr 1, s. 125-128.
Bełch K., Kwestia ekologiczna w nauczaniu Jana Pawła II,
http://www.pedkat.pl/images/czasopisma/pk6/art06.pdf [dostęp: 12.05.2015].
Benedykt XVI, Jeśli chcesz krzewić pokój, strzeż dzieła stworzenia. Orędzie
Ojca Świętego Benedykta XVI na Światowy Dzień Pokoju 1 stycznia 2010
roku, „L’Osservatore Romano” 31(2010) nr 319, s. 4-8.
Bołoz W., Kościół i ekologia, Kraków 2010.
Bortkiewicz P., Grzech ekologii: pomijanie porządku stworzenia i Stwórcy, w: Ekologia a duchowość chrześcijańska, red. S. Niziński, Poznań 2009, s. 94-104.
Czarny J., Ekologia, w: Leksykon duchowości katolickiej, Lublin–Kraków 2002, s. 242-243.
Dańczak A., Kreatywne przeżywanie natury. Teologiczne podstawy duchowości ekologicznej, „Ateneum Kapłańskie” 155(2010) z. 1(608), s. 126-135.
Ferdek B., Czym jest ekoteologia?, w: Ekoteologia w Kościołach chrześcijańskich, red. J. Lipniak, Świdnica 2008, s. 5-10.
Franciszek, Encyklika Laudato si’, Wrocław 2015.
Jan Paweł II, Orędzie na XXIII Światowy Dzień Pokoju, nr 1, http://www.kns.gower.pl/pokoj/pokoj1990.htm [dostęp: 2.05.2015].
Jan Paweł II, Przemówienie do uczestników Sympozjum na temat fizyki, w: Jan Paweł II, Nauczanie papieskie, Poznań 1996, t. 5, cz. 2, s. 952-954.
Jan Paweł II, Przemówienie w międzynarodowym centrum naukowym im. Ettore Majorany (8.05.1993), „L’Osservatore Romano” (1993) nr 7, s. 14-15.
Jan Paweł II, Współodpowiedzialność, solidarność, pokój. Przemówienie w
ośrodku ONZ, Nairobi (18 sierpnia 1985), „L’Osservatore Romano” 6 (1985) nr specjalny II, s. 12-13.
Jaromi S., Ecologia Humana w ujęciu Jana Pawła II. Aspekty filozoficzne,
Lublin 2004.
Ozorowski M., Bóg a stworzenie w teologii katolickiej, „Paedagogia Christiana” (2011) nr 2(28), s. 82-98.
Pieniek J., Drzewa owocowe zakwitną wraz z trawą. Ekoteologia Kościoła
Anglii, Świdnica 2008.
Ślipko T., Ekologiczna doktryna Kościoła, w: Rozdroża ekologii, red. T. Ślipko, A. Zwoliński, Kraków 1999, s. 27.
Tomkowiak R., Papież Franciszek wsparł walkę z globalnym ociepleniem,
http://pogoda.wp.pl/gid, 17505638,kat,1035571,galeria.html, [dostęp: 3.05.2015].
Lizenz
Dieses Werk steht unter der Lizenz Creative Commons Namensnennung - Keine Bearbeitungen 4.0 International.