Duchowość nowego człowieka w perspektywie tajemnicy sakramentu chrztu

Abstract

Chrześcijanin może odnaleźć się we współczesnym świecie i aktywnie wpływać na jego przyszłość realizując swoje powołanie tylko w oparciu o określoną duchowość. Najogólniej możemy ją określić jako duchowość chrzcielną. Posługując się pawłową dychotomią: stary i nowy człowiek; śmierć i zmartwychwstanie, wyłania się pełne dynamizmu pojęcie duchowości nowego człowieka. Koncentruje się wokół nowości Chrystusa i nowego życia, którego On jest źródłem. Nowość życia ochrzczonego zasadza się na bezpośredniej, i wciąż budzącej pełen ekscytacji niedosyt relacji, jaka wywiązuje się pomiędzy człowiekiem a Chrystusem, obecnym i działającym w Kościele. Duchowość nowego człowieka jest organiczna, bowiem można mówić o jej integralności w wieloaspektowości. Obejmując duchowość krzyża, zmartwychwstania, śmierci i nowego życia, uległości Duchowi Świętemu, modlitwy, misyjną, antropologiczną oraz włączając się w nurt eklezjologii, trynitologii i eschatologii, dlatego stanowi innowacyjny wkład do właściwego postrzegania duchowości chrześcijańskiej.