Ruch młodzieży Niniwa jako dziedzictwo św. Eugeniusza de Mazenoda w pracy z młodymi

Abstract

W obliczu zbliżającego się jubileuszu 200-lecia powstania Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej i przy okazji jubileuszu 10-lecia Oblackiego Duszpasterstwa Młodzieży NINIWA, autor artykułu przybliża genezę i założenia oblackiego ruchu młodzieży. Wyjście od postaci św. Eugeniusza de Mazneoda pozwala ukazać jego mocne zaangażowanie w pracę z młodymi i ogromną troskę za tę grupę w Kościele. Choć św. Eugeniusz za swą główną misję stawiał sobie wrażliwość i wyjście do ubogich, to rozumiał ich jako ubogich duchowo. W czasach św. Eugeniusza w dużej mierze grupę tę stanowili młodzi ludzie, pozbawieni perspektyw i doświadczenia Boga. Tworząc Stowarzyszenie Młodych z Aix postawił założenia programowe, w których nie brakowało czasu na katechezę i modlitwę, ale jednocześnie były one przeplatane chwilami relaksu, przeróżnymi grami i zabawami. Widząc owoce i potrzebę tej pracy w Konstytucjach i Regułach zakonnych z 1818 r. pisał, że kierownictwo młodych będzie uznane jako zasadnicza posługa w zgromadzeniu.

Autor artykułu ukazuje charakterystyczne cechy św. Eugeniusza de Mazenoda w duszpasterstwie młodych, a następnie wprowadza czytelnika w odniesienie ich do współczesnej już wspólnoty NINIWA. Niewątpliwie inspiracją dla niniwitów i jednocześnie ich własnym pragnieniem była chęć prowadzenia innych do Chrystusa, by dzielić się osobistym doświadczeniem Boga. Podstawowym sposobem realizacji tego celu była modlitwa, by być „Bożymi narzędziami”. Tak powstaje nazwa wspólnoty, a później ogólnopolskiego duszpasterstwa oblackiego. Młodzi, tworzący pierwszą wspólnotę NINIWY, bardzo szybko odnaleźli się zarówno wśród mieszkańców starotestamentowego miasta, wezwanych do nawrócenia, jak i w buntowniczej postawie Jonasza. Słowa z Księgi Jonasza: „Wstań, idź do Niniwy” miały odtąd stać się mottem tej grupy. Z czasem tworzy się 3-letni cykl formacji oparty na czterech typach spotkań i trzech weekendowych rekolekcjach formacyjnych o ciekawych nazwach: Bunt Jonasza, Pustynna Burza i Pasja Eugeniusza.

Snując wywód o tożsamości wspólnoty, autor odpowiada na pytanie co sprawia, że NINIWA jest rzeczywistością, w której młodzi ludzie autentycznie spotykają Boga.