Rola miłości w przeżywaniu cierpienia i śmierci

Abstrakt

Przedmiotem analizy podjętej w niniejszym artykule jest rola miłości w przeżywaniu cierpienia i śmierci. Zagadnienie to rozpatrywano z kilku perspektyw.

W pierwszej kolejności uwzględniono wynikającą z prawa naturalnego potrzebę miłości oraz zdolność do przeżywania cierpienia. Z kolei, bazując na nauczaniu ojców Kościoła, przedstawiono religijny aspekt podjętego zagadnienia. Koresponduje z tym punkt widzenia zaprezentowany w nauczaniu św. Pawła Apostoła, dla którego miłość jest źródłem mocy potrzebnej do przeżywania cierpienia i śmierci. Rozważając psychologiczny aspekt analizowanego zagadnienia, posłużono się badaniami prowadzonymi nad osobami odznaczającymi się silną osobowością, które pragną przezwyciężyć swoją graniczną sytuację. Uwzględniono też zagadnienie eutanazji oraz rolę sakramentu namaszczenia chorych i wiatyku. Kolejną płaszczyzną, na której rozważano wpływ miłości na przeżywanie cierpienia i śmierci, jest mistyka. Natomiast sytuację człowieka chorego traktowanego jako członka tworzącego wspólnotę miłości we wspólnocie kościelnej rozpatrywano, uwzględniając aspekt eschatyczny. Z kolei przyjęcie perspektywy filozoficzno-antropologicznej prowokuje do zadania pytania: „Czy śmierć jest sensem życia?” W końcu rolę miłości w przeżywaniu cierpienia i śmierci rozpatrywano, uwzględniając aspekty: psychiczny, etyczny, transcendentny oraz socjologiczny. W rozważaniach o wpływie miłości na przeżywanie cierpienia i śmierci nie zabrakło aspektu socjologicznego. Problem ten omówiono, analizując sytuację osób przeżywających samotność i cierpienie.

W kontekście przeżywania cierpienia i śmierci wskazano na realizację pełni człowieczeństwa i zjednoczenia ze wspólnotą, co osiąga się poprzez miłość Boga i ludzi, zwłaszcza osób cierpiących.