Od niezrównanej „wielkości” do dającej się przewidzieć zaściankowości. Szkic „wypaczonej brytyjskości” na podstawie wybranych dzieł współczesnej literatury angielskiej

Abstrakt

Brexit, widziany z dzisiejszej perspektywy, jest pozornie historią sukcesu. Biorąc pod uwagę wielość głosów wyrażonych w przestrzeni publicznej na przestrzeni ostatnich kilku lat, wydaje się zasadnym stwierdzenie, iż niektóre spośród oczekiwań formułowanych przed/w trakcie referendum uległy inflacji i deflacji w postplebiscytowej rzeczywistości. W 2016 roku w szeregach większości, która głosowała za rozwodem, dało się zauważyć konsensus odnośnie do twierdzenia, iż Brytania jest w kryzysie. Zwolennicy zmiany od dłuższego czasu postulowali wzmocnienie polityki przywracania narodowej godności. Ten sposób rozumowania, choć nadal obecny w umysłach wielu Brytyjczyków, został skonfrontowany z nieplanowanymi turbulencjami narodowego dostrajania się. Cały proces żegnania się z Unią Europejską raczej uwypuklił uczucia niepewności/niepokoju/żalu, niż wzmocnił poczucie satysfakcji czy też ulgi. Dlatego też wydaje się ważne i interesujące, by zestawić zapał dotyczący przywrócenia zaufania do brytyjskości/angielskości, do „wyjątkowości”, z otrzeźwiającymi projekcjami nowej rzeczywistości po brexicie. Konsekwencje narzuconych uwarunkowań zostaną omówione na bazie wybranych angielskich tekstów literackich. Ukazują one autorów, których konkluzje są zbieżne z twierdzeniem Andersona, iż w czasie kryzysu daje się zaobserwować ogólną skłonność do zwodniczych (re)konstrukcji tożsamości zbiorowej, czemu twórcy dali wyraz w tekstach o czysto referencyjnym, czasami prześmiewczo-subwersywnym, a w innym przypadku czysto satyrycznym charakterze.