Keywords
knight ethos
intervals
Harold Bloom
How to Cite
Abstract
This essay – actually a scientific article included in the frame composition – is devoted to the innovative interpretation of literary agon in terms of the knight ethos on the background of Harold Bloom’s “anxiety of influence”, additionally enriched with references to Aeschylus’ and Eurypide’s “duel” in the Frogs by Aristophanes. On theoretical and methodological ground, the main research path is associated with an additional interpretation of Harold Bloom’s idea of intervals.References
Arystofanes (1955). Wybór komedii. Przeł. i oprac. S. Srebrny. Warszawa: PIW.
Bataille, G. (2002). Część przeklęta oraz Ekonomia na miarę wszechświata. Granica użytecznego. Przeł. K. Jarosz. Warszawa: Wydawnictwo KR.
Bennett, M.J. (2013). Deleuze and Epicurean Philosophy. Atomic Speed and Swerve Speed. „Journal of French and Francophone Philosophy” vol. XXI, no 2, s. 131––157. https://doi.org/10.5195/JFFP.2013.599
Bieńczyk, M. (2012). Książka twarzy. Warszawa: Świat Książki.
Bieńczyk, M. (2015). Przezroczystość. Warszawa: Wielka Litera.
Blanchot, M. (2004). Przyjaźń. Przeł. P. Mościcki. „Arterie” nr 1, s. 34–56.
Bloom, H. (1975). Kabbalah and Criticism. New York: Continuum.
Bloom, H. (1991). Ruin the Sacred Truths. Poetry and Belief From the Bible to the Present. Cambridge (Massachusetts) – London: Harvard University Press.
Bloom, H. (1995). The Western Canon. The Books and School of the Ages. London: Harcourt Brace.
Bloom, H. (2002). Lęk przed wpływem. Teoria poezji. Tłum. A. Bielik-Robson, M. Szu¬ster. Kraków: TAiWPN Universitas.
Bloom, H. (2003). A Map of Misreading. Oxford & New York: Oxford University Press.
Bobryk, J. (2011). Daimonion Sokratesa, neuroza Kierkegaarda, szaleństwo Nietzsche¬go. Psychologia twórczości naukowej, metodologia badań naukowych. „Zagadnienia Naukoznawstwa” nr 1, s. 29–39.
Carus, T.L. (1994). O naturze rzeczy. Przekł., wst., kom. G. Żurek. Warszawa: PIW.
Freud, Z. (1998). Kultura jako źródło cierpień. Przeł. R. Reszke. W: Z. Freud. Dzieła, t. 4: Pisma społeczne. Przeł. A. Ochocki, M. Poręba, R. Reszke. Oprac. R. Reszke. Warszawa: Wydawnictwo KR.
Gadamer, H.-G. (1993). Aktualność piękna: sztuka jako gra, symbol i święto. Przeł. K. Krzemieniowa. Warszawa: Oficyna Naukowa.
Garber, M. (2010). Shakespeare’s Ghost Writers. Literature as Uncanny Causality. New York – London: Routledge. https://doi.org/10.4324/9780203857113
Grabarczyk, K.M. (2013). „Simulacrum” Lukrecjusza w świetle współczesnej teorii metafory pojęciowej. Iuvenillia Philologorum Cracoviensium, t. VI: Źródła Humanistyki Europejskiej 6. Kraków: Wydawnictwo Naukowe UJ, s. 67–93.
Gudaniec, E. (brw.). Lukrecjusz (Titus Lucretius Carus). www.ptta.pl/pet/pdf/Lukrecjusz.pdf. 18.11.2018.
Huizinga, J. (1998). Homo ludens. Zabawa jako źródło kultury. Przeł. M. Kurecka, W. Wirpsza. Warszawa: Czytelnik.
Illg, J. (1990). Kilka uwag o sztuce powieściowej kompozycji Milana Kundery. „Litera¬tura na Świecie” nr 9, s. 95–102.
Korpanty, J. (1991). Lukrecjusz. Rzymski apostoł epikureizmu. Warszawa: Zakład Na¬rodowy im. Ossolińskich.
Kundera, M. (1995). Nieśmiertelność. Przeł. M. Bieńczyk. Warszawa: PIW.
Kundera, M. (2004). Sztuka powieści. Esej. Wyd. II zmienione. Przeł. M. Bieńczyk, Warszawa: PIW.
Lipszyc, A. (2007). Dwóch współczesnych ironistów. „Nowa Krytyka” nr 14, s. 247––268.
Man, P. de (1999a). Retoryka tropów (Nietzsche). Przeł. A. Przybysławski. „Teksty Drugie” nr 4, s. 193–205.
Man, P. de (1999b). Pojęcie ironii. Przeł. A. Sosnowski. „Literatura na Świecie” nr 10/11, s. 329–340.
Man, P. de (2004). Alegorie czytania. Język figuralny u Rousseau, Nietzschego, Rilkego i Prousta. Przeł. A. Przybysławski. Kraków: Universitas.
Mauss, M. (2001). Szkic o darze. Forma i podstawa wymiany w społeczeństwach archaicznych. W: M. Mauss. Socjologia i antropologia. Przeł. K. Pomian. Warszawa: Wydawnictwo KR.
McGushin, E.F. (2007). Foucault’s Askesis. An Introduction to the Philosophical Life. Evanston: Northwestern University Press. https://doi.org/10.2307/j.ctv43vtxw
Oord, T.J. (2010). Essential Kenosis. W: T.J. Oord. The Nature of Love. A Theology. St. Louis, Missouri: Chalice Press.
Ossowska, M. (1986). Ethos rycerski i jego odmiany. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Piwowarczyk, D. (1998). Obyczaj rycerski w Polsce późnośredniowiecznej (XIV–XV wiek). Warszawa: Wydawnictwo DiG.
Pycka, W. (brw.). Daimonion – boskie tknięcie. hektor.umcs.lublin.pl/-enkrateia/strony/czytelnia/dane/Daimonion.pdf. 18.11.2018.
Royle, N. (2003). The Uncanny. Manchester: Manchester University Press.
Sławiński J. (red.) (2000). Słownik terminów literackich. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich.
Srebrny, S. (1955). Wstęp. W: Arystofanes. Wybór komedii. Przeł. i oprac. S. Srebrny. Warszawa: PIW.
Stevens, W. (1997). Collected Poetry and Prose. New York: Penguin Books.
Stevens, W. (2008). Żółte popołudnie. Wyb., przekł. i posł. J. Gutorow. Wrocław: Biuro Literackie.
Szturc, W. (1992). Ironia romantyczna: pojęcie, granice, poetyka. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
License
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NoDerivatives 4.0 International License.