Rozpowszechnianie utworów a autorskie prawa majątkowe jako przedmiot harmonizacji w prawie Unii Europejskiej

Abstrakt

Celem artykułu jest przedstawienie i analiza głównych problemów związanych z zakresem autorskich praw majątkowych do rozpowszechniania utworu. Punkt wyjścia stanowią zmiany, jakie zachodziły w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych w ciągu ostatnich dwudziestu lat. Zmiany te podyktowane były z jednej strony postępem technologicznym i powstaniem nowych sposobów eksploatacji utworów szczególnie w środowisku cyfrowym, a z drugiej – koniecznością dostosowania prawa polskiego do prawa Unii Europejskiej. W związku z tezą Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, że harmonizacja w zakresie prawa do publicznego udostępniania utworu ma charakter maksymalny, w prawie polskim nie mogą istnieć żadne odstępstwa od standardu wyznaczonego w prawie Unii. W przypadku prawa do rozpowszechniania utworów oznacza to konieczność zapewnienia, że prawo to obejmuje te sposoby eksploatacji, które objęte są art. 3 dyrektywy 2001/29/WE o prawie autorskim i prawach pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym, zgodnie z wykładnią TSUE. Przedmiotem artykułu jest zatem omówienie najistotniejszych tez z bogatego orzecznictwa TSUE, a następnie przedstawienie kluczowych problemów, jakie na tle prawa Unii powstają w prawie polskim, w szczególności w odniesieniu do odtwarzania nadań w miejscach publicznych i kwalifikacji udostępniania linków.