Słowa kluczowe
obrona konieczna
przestępstwo naruszenia miru domowego
wykładnia prawa
dyrektywa języka prawniczego
Jak cytować
Liczba wyświetleń: 550
Liczba pobrań: 264
Abstrakt
W polemice wskazano, że wykładnia karnoprawnych określeń „mieszkanie”, „lokal” i „dom” na tle art. 25 § 2a k.k. w pierwszej kolejności powinna być realizowana nie w kontekście języka potocznego (ogólnego), lecz w kontekście języka prawniczego (dyrektywy języka prawniczego), to jest literatury prawniczej dotyczącej przestępstwa tzw. naruszenia miru domowego określonego w art. 193 k.k. Wskazano również, że nie jest zasadne poszukiwanie znaczeń dla tych określeń w definicjach legalnych pochodzących z pozakarnych gałęzi prawa, a wiec prawa cywilnego i administracyjnego. Podano w wątpliwość również twierdzenie autora, że nowy art. 25 § 2a k.k. może przyczynić się do częstszego sięgania do kontratypu obrony koniecznej tudzież pozostałych podstaw wyłączenia odpowiedzialności karnej.
Bibliografia
Bańko, M. (red.) (2005). Wielki słownik wyrazów bliskoznacznych. Warszawa.
Bojarski, T. (1989). Naruszenie miru domowego, [w:] I. Andrejew, L. Kubicki, J. Waszczyński (red.), System prawa karnego. Tom 4: O przestępstwach w szczególności. Część 2, Wrocław–Warszawa–Kraków–Gdańsk–Łódź: 51–67.
Brożek, B. (2018). Umysł prawniczy. Kraków.
Doroszewski, W. (1963). Słownik języka polskiego. Tom 4. Warszawa.
Cieślak, M. (1995). Polskie prawo karne. Zarys systemowego ujęcia. Warszawa.
Dąbrowska-Kardas, M., Kardas, P. (2016). [Komentarz do art. 279 k.k.], [w:] A. Zoll (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Tom 3: Komentarz do art. 278–363. Warszawa: 76–95.
Dubisz, S. (red.) (2006). Uniwersalny słownik języka polskiego. Warszawa.
Grześkowiak, A. (2018). [Komentarz do art. 25 k.k.], [w:] A. Grześkowiak, K. Wiak (red.), Kodeks karny. Komentarz. Warszawa: 226–247.
Kluza, J. (2018). Nowe granice obrony koniecznej? Uwagi na tle nowelizacji Kodeksu karnego z 8 grudnia 2017 r. Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny 80(3): 87–96.
Królikowski, M., Sakowicz, A. (2017). [Komentarz do art. 193 k.k.], [w:] M. Królikowski, R. Zawłocki (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Tom 1: Komentarz do art. 117–221. Warszawa: 625–635.
Kurzowa, Z. (2004). Słownik synonimów polskich. Warszawa.
Lachowski, J. (2018). [Komentarz do art. 25 k.k.], [w:] V. Konarska-Wrzosek (red.), Kodeks karny. Komentarz. Warszawa: 160–170.
Lelental, S. (1980). Analogia, [w:] J. Waszczyński (red.), Prawo karne w zarysie. Nauka o ustawie karnej i o przestępstwie. Łódź: 54–55.
Makarewicz, J. (1935). Kodeks karny z komentarzem. Lwów.
Marek, A. (2010). Kodeks karny. Komentarz. Warszawa.
Markowski, A. (red.) (1999). Nowy słownik poprawnej polszczyzny. Warszawa.
Nagórko, A., Łaziński, M., Burkhardt, H. (red.) (2004). Dystynktywny słownik synonimów. Kraków.
Pohl, Ł. (2017). Prawo karne. Wykład części ogólnej. Warszawa.
Pohl, Ł., Zieliński, M. (2011). W sprawie rzetelności wiedzy o wykładni. Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny 73(1): 5–19.
Siwek, K. (2016). Komunikatywność tekstu prawnego a derywacyjna koncepcja wykładni prawa (aspekt rozumienia normy sankcjonowanej). Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny 79(4): 69–79.
Siwek, K. (2018a). Błąd co do prawa a dyrektywa języka prawniczego. Przegląd Sądowy 3: 86–97.
Siwek, K. (2018b). O artykule 25 § 2a Kodeksu karnego – krytycznie. Przegląd Sądowy 6: 17–29.
Skorupka, S., Auderska, H., Łempicka, Z. (red.) (1968). Mały słownik języka polskiego. Warszawa.
Wolter, W. (1970). Stosowanie przepisów prawa karnego (wykładnia), [w:] K. Buchała, W. Wolter, Wykład prawa karnego na podstawie kodeksu karnego z 1969 r. Część I. Część ogólna. Zeszyt 1. Kraków: 31–38.
Zieliński, M. (2011). Osiemnaście mitów w myśleniu o wykładni prawa. Palestra 3/4: 20–31.
Zieliński, M. (2017). Wykładnia prawa. Zasady. Reguły. Wskazówki. Warszawa.
Licencja
Prawa autorskie (c) 2019 WPiA UAM
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.