Zagłada zwierząt i ludzi. Lektura Poematu o miejskiej rzeźni Tadeusza Śliwiaka

Abstrakt

Przedmiotem artykułu jest interpretacja Poematu o miejskiej rzeźni zapomnianego poety Tadeusza Śliwiaka. Poeta swoim utworem i postawieniem znaku równości pomiędzy rzeźnią a obozem koncentracyjnym, cierpieniem Żydów i zwierząt hodowlanych, wkroczył w temat, który współcześnie jest chętnie podejmowany. Próbując zrozumieć „pierwsze prawo wilka” i „ostatnie prawo człowieka”, uświadamia sobie, że granice pomiędzy „ludzkim” i „zwierzęcym” nie istnieją, że należy pogodzić się z obecną w człowieku animalistyczną częścią istnienia, nieuprawniającą go do uważania siebie za istotę nadrzędną. W obliczu wojny, śmierci, Zagłady wszyscy cierpią tak samo, zamiennie wchodzą w role katów i ofiar, a w ostatecznym rozrachunku
stają się wobec siebie równi. stają się wobec siebie równi.