Pasek boczny artykułu
Treść głównego artykułu
Abstrakt
Artykuł omawia najważniejsze dokumenty związane z osobą i twórczością Zuzanny Ginczanki, zebrane w archiwach i bibliotekach: zarówno spuściznę poetki, jak i materiały wytworzone w miejscach i przez instytucje, z którymi była związana. Największa część spuścizny znajduje się w Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza w Warszawie, w tym młodzieńcze rękopisy, będące podstawą prac edytorskich. Zbiory warszawskiego muzeum i problemy edytorskie związane z rękopisami Ginczanki (i pierwodrukami jej wierszy oraz edycjami tej twórczości z lat 1953 i 1980) zostały omówione w pierwszych dwóch częściach tekstu. Następnie autorka opisała domniemaną historię rękopisu Ginczanki znalezionego w 2018 roku w Bibliotece Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, wskazała materiały archiwalne do biografii poetki (w tym odnalezione w 2020 roku dokumenty złożone przez Zuzannę Gincburg w Wyższej Szkole Dziennikarskiej w Warszawie w roku 1935) oraz zasygnalizowała problem zaginionego rękopisu ostatniego wiersza poetki.
Słowa kluczowe
Szczegóły artykułu
Utwory opublikowane w czasopiśmie Biblioteka, na platformie Pressto należącej do Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu od 2015 roku są udostępniane na
licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Na tych samych warunkach 4.0 Międzynarodowe.
Tym samym wszyscy zainteresowani są uprawnieni do korzystania z utworów opublikowanych po 2015 roku pod następującymi warunkami:
- uznania autorstwa czyli obowiązek podania wraz z rozpowszechnianym utworem informacji o autorstwie, tytule, źródle (odnośniki do oryginalnego utworu, doi) oraz samej licencji
- na tych samych warunkach — remiksując utwór, przetwarzając go lub tworząc na jego podstawie, należy swoje dzieło rozpowszechniać na tej samej licencji, co oryginał.
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu zachowuje prawo do czasopisma jako całości (układ, forma graficzna, tytuł, projekt okładki, logo itp.).
Autor zachowuje prawa majątkowe, ale udziela zgody Uniwersytetowi im. Adama Mickiewicza w Poznaniu na wykorzystanie dzieła. Autorzy tekstów zakwalifikowanych do publikacji proszeni są o wypełnienie podpisanie i przesłanie umowy.
Jeżeli autor artykułu nie jest przekonany, że może wykorzystywać cudze utwory (np. ilustracje, fotografie, tabele) w ramach cytatu we własnej tekście musi dostarczyć do redakcji czasopisma zgodę od uprawnionych podmiotów.
Prawa są zastrzeżone do wszystkich tekstów opublikowanych przed rokiem 2015.
Referencje
- Baranowska A., Moje dumne włości, w: eadem, Perły i potwory, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1986.
- Ginczanka Z., Mądrość jak rozkosz. Wiersze wybrane, wybór, posłowie A. Araszkiewicz, Warszawa: Czuły Barbarzyńca Press 2017.
- Ginczanka Z., O centaurach, Warszawa: [Wydawnictwo Jana Przeworskiego] 1936
- Ginczanka Z., Poezje zebrane (1931–1944), wstęp, oprac. I. Kiec, Warszawa: Marginesy 2019.
- Ginczanka Z., Rękopisy z lat 1936–1939; Satyry i fraszki z lat 1936–1939; Przekłady z lat 1939–1941, w: I. Kiec, Zuzanna Ginczanka. Życie i twórczość, Poznań: Obserwator 1994.
- Ginczanka Z., Udźwignąć własne szczęście. Poezje, wstęp, oprac. I. Kiec, Poznań: Książnica Włóczęgów i Uczonych „Brama” 1991.
- Ginczanka Z., Wiersze wybrane, wybór, wstęp J. Śpiewak, Warszawa: Czytelnik 1953.
- Ginczanka Z., Wiersze zebrane, oprac. I. Kiec, Sejny: Pogranicze 2014 (2. wyd. 2016).
- Haska A., „Znałam tylko jedną żydóweczkę ukrywającą się…” Sprawa Zofii i Mariana Chominów, „Zagłada Żydów. Studia i Materiały” [Centrum Badań nad Zagładą Żydów IFIS PAN, Warszawa] 2008, nr 4.
- jp [J. Przyboś], Ostatni wiersz Ginczanki, „Odrodzenie” 1946, nr 13.
- Kiec I., Ginczanka. Nie upilnuje mnie nikt, Warszawa: Marginesy 2020.
- Kiec I., Szoszana znaczy Niewinna. O poezji i biografii Zuzanny Ginczanki, Poznań: Instytut Kultury Popularnej 2019.
- Kiec I., Zuzanna Ginczanka. Życie i twórczość, Poznań: Obserwator 1994.
- Kotarba R., Zuzanna Ginczanka w okupacyjnym Krakowie (1942–1944), w: Swojskość, obcość, różnorodność. Wokół Zuzanny Ginczanki, red. A. Araszkiewicz, B. Keff, J. Pogorzelska, Warszawa: Muzeum Literatury 2019.
- Leociak J., *** [Non omnis moriar…] Materiał dowodowy… wiersz… świadectwo, w: Swojskość, obcość, różnorodność. Wokół Zuzanny Ginczanki, red. A. Araszkiewicz, B. Keff, J. Pogorzelska, Warszawa: Muzeum Literatury 2019.
- Łobodowski J., Pamięci Sulamity, Toronto 1987.
- Łobodowski J., Zuzanna Ginczanka, „Poezja” 1988, nr 6.
- Malinowski M., Ortografia polska od II połowy XVIII wieku do współczesności. Kodyfikacja, reformy recepcja, praca doktorska napisana pod kierunkiem prof. dr. hab. E. Polańskiego, Uniwersytet Śląski w Katowicach, 2011, http://www.sbc.org.pl/Content/93088/doktorat3218.pdf [dostęp: 4.10.2020].
- Mikołajewski J., Cień w cień. Za cieniem Zuzanny Ginczanki, Warszawa: Dowody na Istnienie Wydawnictwo 2019.
- Nawarecki A., Litera „ż” w życiu i twórczości Zuzanny Ginczanki, w: Swojskość, obcość, różnorodność. Wokół Zuzanny Ginczanki, red. A. Araszkiewicz, B. Keff, J. Pogorzelska, Warszawa: Muzeum Literatury 2019.
- Piętak S., Portrety i zapiski, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1963.
- Shallcross B., Materialna litera „ż”, w: eadem, Rzeczy i Zagłada, Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas” 2010.
- Śpiewak J., Zuzanna, w: idem, Pracowite zdziwienia, Warszawa: Czytelnik 1971.
- Śpiewak J., Zuzanna, gawęda tragiczna, w: idem, Przyjaźnie i animozje, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1965.
- Welzer H., Materiał, z którego zbudowane są biografie, przeł. M. Saryusz-Wolska, w: Pamięć zbiorowa i kulturowa. Współczesna perspektywa niemiecka, red. M. Saryusz-Wolska, Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas” 2009.
- Zimand R., Rozmowa z… – dokument czy literatura, w: idem, Czas normalizacji. Szkice czwarte, Londyn 1989.
- Zuzanna Ginczanka, posłowie Od redakcji J. Leo, Warszawa: Czytelnik 1980.