Luigi Garofalo, Studi sull’azione redibitoria, 2000

Abstrakt

Recenzja: Luigi Garofalo, Studi sull’azione redibitoria, CEDAM, Padova 2000, ss. 201.

W dwudziestym stuleciu zasadniczymi kierunkami poszukiwań romanistyki byty badania nad historią dogmatyki w antycznym Rzymie, prace źródłoznawcze, rozważania nad prawem stosowanym w prowincjach Cesarstwa Rzymskiego, rozwijane dzięki odkryciom źródeł papirologicznych i epigraficznych oraz studia poświęcone recepcji prawa rzymskiego i antycznej myśli prawniczej w czasach nowożytnych. Konkluzje tak zorientowanych badań skłaniały niektórych romanistów do ograniczonych porównań rzymskich i współczesnych rozwiązań dogmatycznych. Wizja romanistyki powiązanej w szerszym zakresie z rozważaniami współczesnej dogmatyki, a w szczególności rozwojem prawa prywatnego, stała się przesłanką wyraźnego ożywienia w ostatniej dekadzie XX-tego stulecia dyskusji nad celem i metodą badania antycznego prawa rzymskiego, nad relacją romanistyki do innych dyscyplin prawoznawstwa. Zasadnicza kontrowersja w ramach tej dyskusji sprowadza się do kwestii, czy dla oceny metody i przedmiotu badań romanistycznych powinno mieć w ogóle znaczenie kryterium ich użyteczności dla współczesnej dogmatyki. Nie ma też jednolitego stanowiska jak powiązać naukę prawa rzymskiego z problemami współczesności. Spotykamy propozycję wykorzystania dorobku Rzymian w zakresie rozstrzygania konfliktów wartości do legitymizowania prawa prywatnego współcześnie, uznania prawa rzymskiego jako jednego z elementów użytecznych do budowania ponadnarodowej dogmatyki prawa prywatnego w Europie, czy szerzej wykorzystania prawa rzymskiego jako jednego ze źródeł inspiracji rozważań o współczesnym prawie prywatnym, a nawet przywrócenia subsydiarnego, imperio rationis obowiązywania reguł prawa rzymskiego.