Senatorowie na sejmie konwokacyjnym i elekcyjnym 1632 roku

Abstrakt

W. Czapliński, rozwijając rozległe badania nad epoką panowania Władysława IV, dawno już zwrócił uwagę na rolę i skład ówczesnego  senatu. Kiedy też J. Seredyka zaproponował nową metodę statystycznego wyliczenia udziału senatorów w pracach sejmowych — W. Czapliński zastosował ją zaraz w odniesieniu do sześciu sejmów z lat 1637-1641. Zestawione przez tych autorów (z udziałem A. Filipczak-Kocur) wyliczenia statystyczne potwierdziły wcześniejsze dane, że na poszczególnych sejmach zjawiało się rzeczywiście niewielu senatorów, bo tylko od 14 do 37,0% w stosunku do ogólnej liczby miejsc w senacie. 

Celem niniejszego artykułu jest ukazanie udziału senatorów w sejmach niezwyczajnych — konwokacyjnym i elekcyjnym 1632 r., a więc w okresie, kiedy sejm Rzeczypospolitej funkcjonował bez głowy państwa. Chodzi tu zwłaszcza o znalezienie odpowiedzi na pytanie, czy nadzwyczajna sytuacja Rzeczypospolitej w okresie bezkrólewia mobilizowała senatorów do liczniejszego przybycia na sejm konwokacyjny, a następnie elekcyjny.