Początki władzy wodnej i prawa wodnego w Polsce

Abstrakt

Korzenie polskiej wladzy wodnej znajdują się w zaborze austriackim, sięgając schyłku XIX w. Można je wiązać z postacią hr. Kazimierza Felixa Badeniego (1846-1909), premiera rządu cesarstwa Austro-Węgier i zarazem ministra spraw wewnętrznych, w tym rządzie (1895-1897), w którym ważniejsze teki obejmowali Polacy. K. Badeni pracował początkowo w delegaturze namiestnictwa i w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, w 1886 r. został namiestnikiem Galicji. W początku lat dziewięćdziesiątych powstał w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych Departament Budownictwa Wodnego (Wasserbau Departement), w ramach którego powołano 11-osobowy komitet doradczy w celu opracowania statutu organizacyjnego służby hydrograficznej Austrii. Komitetowi przewodził inż. Romuald Iszkowski (1848-1904), absolwent Politechniki Wiedeńskiej, wybitny już wówczas specjalista w zakresie dróg i mostów, twórca znanych w Europie Środkowej wzorów matematycznych do obliczania wielkości odpływu rzecznego¹. R. Iszkowski miał od początku swej pracy poparcie Badeniego i w 1894 r. doprowadził do uruchomienia Centralnego Biura Hydrograficznego w Wiedniu (Das Hydrographische Central- Bureau) — podstawowego organu Służby Hydrograficznej Austrii (Hydrographischer Dienst in Österreich).