Lichwa w ustawodawstwie cesarzy chrześcijańskich

Abstrakt

Lichwa rozumiana jako pobieranie wysokich, nienależnych odsetek, była zjawiskiem stałym i ugruntowanym w starożytnych społeczeństwach, także w Rzymie. Tacyt nazywa lichwę zastarzałym złem, nękającym lud od zawsze, trwałym i odradzającym się mimo kolejnych prób poskromienia go. Z przekazu Tacyta wynika też, że udzielanie oprocentowanych pożyczek było zjawiskiem na tyle powszechnym, że uprawiali je nawet senatorowie. Uzyskiwanie dochodów z tego tytułu, obok dochodów z ziemi, było podstawowym źródłem bogacenia się wyższych warstw społeczeństwa nie tylko w republice, ale jeszcze w pryncypacie.