Zasada superficies solo cedit w prawie rzymskim i w przepisach polskiego kodeksu cywilnego

Abstrakt

Zasada superficies solo cedit należy do tych zasad prawa rzymskiego, które wywarły wpływ na późniejsze, w tym także na współczesne ustawodawstwa europejskie. W prawie klasycznym oznaczała ona, że właściciel gruntu nabywał własność budynku trwale z tym gruntem połączonego. Budynek i grunt stanowiły całość możliwą do dochodzenia za pomocą jednego powództwa windykacyjnego. Po połączeniu budowli z gruntem następował trwały skutek, który nie pozwalał na to, aby budowla i grunt w czasie połączenia mogły być przyznane różnym podmiotom prawa. Stąd też w razie użycia cudzego materiału do wzniesienia domu grunt wraz z budowlą należały do właściciela nieruchomości. Stosownie do tego i samo słowo solum w omawianej paremii należało do tych terminów prawa rzymskiego, jakich używano na oznaczenie gruntu zabudowanego; po prostu solum stanowiło obszar, na którym opierał się budynek. Według źródeł prawa klasycznego własność budynku i znajdującego się pod nim gruntu należały do jednego właściciela z prawa naturalnego.