Jakie uprawnienia mieli cesarze do władania polskim Kościołem przed rokiem 1000? Na marginesie pewnej koncepcji Gerarda Labudy

Abstract

W krótkim artykule z 1998 roku Gerard Labuda wysunął tezę, że „uprawnienia Bolesława Chrobrego do sprawowania adwokacji nad Kościołem polskim i udzielania biskupom inwestytury nie wywodziły się z przyjęcia takich uprawnień cesarstwa w Polsce, lecz tkwiły implicite w kompetencjach króla, do której to godności cesarz Otton III podniósł księcia polskiego w roku 1000 w Gnieźnie”. W późniejszej pracy Labuda sprawę ten podsumował w ten sposób: „Przekładając ten przywilej na przepisy prawa kanonicznego oznaczało to, że cesarz Otton przyznał (concessit) księciu Bolesławowi prawo udzielania inwestytury biskupom w jego państwie”,