Niektóre przykłady nadużycia prawa w rzymskim prawie prywatnym: władza ojcowska

Abstract

Nadużycie prawa musi budzić sprzeciw. Samo sformułowanie negatywnie ocenia korzystanie z uprawnień nie korespondujące z funkcjami lub celami, dla jakich je przyznano. Natomiast problemem prawnym wciąż pozostaje określenie, kiedy doszło do nadużycia prawa oraz ustalenie dróg reakcji na nie. Borykają się z nim bowiem nieustannie zarówno porządki prawne krajów, w których ustawodawca, wydawać by się mogło, ostatecznie zawarował właściwe normy, jak i te, które próbują radzić sobie we wskazanej kwestii dopiero na etapie stosowania prawa. Najwyraźniej nie sposób wypracować uniwersalne rozwiązanie. Nie ma też jakiegoś historycznie określonego punktu dojścia, w którym rozwój mechanizmów prawnych przeciwdziałających nadużyciu prawa osiąga swój ostateczny, to znaczy pożądany i zadowalający kształt. Tak tedy stale aktualne i w pełni wskazane wydaje się sięgnięcie do rzymskiego prawa prywatnego, aby zbadać nie tylko metody radzenia sobie z konkretnymi przypadkami nadużyć , ale i podjęto próbę uchwycenia całego zjawiska.