Instytucjonalne formy repolonizacji szlachty zagrodowej w Małopolsce Wschodniej i na Wołyniu w latach 1933-1939

Abstract

Kwestia szlachty zagrodowej (zaściankowej, okolicznej) w odrodzonej Rzeczypospolitej Polskiej okresu dwudziestolecia międzywojennego stanowiła ważne i interesujące zagadnienie natury prawnej. W Ustawie z dnia 17 marca 1921 roku. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej, w art. 96 stwierdzono, że Polska: „nie uznaje przywilejów rodowych ani stanowych, jak również żadnych herbów, tytułów rodowych i innych, z wyjątkiem naukowych, urzędowych i zawodowych”. Dalsze różnice stanowe znoszono także w kolejnych latach. Fakt ten przemilczała Konstytucja z 23 kwietnia 1935 roku, co nie oznaczało powrotu do dawnego status quo w sprawie szlachectwa, rozumianego zresztą jako świadomość historyczną swojego pochodzenia. Pomimo antyszlacheckich unormowań konstytucyjnych, państwo polskie potrzebowało jednak regulacji, które uporządkowałyby problem posługiwania się tytułami czy oznakami szlacheckimi w oficjalnych dokumentach państwowych.