O kontrowersjach dotyczących charakteru zbiorów praw starożytnego Bliskiego Wschodu

Abstract

Na przełomie 1901 i 1902 roku francuska ekspedycja pod kierownictwem J. de Morgana odkryła w stolicy starożytnego Elamu, Suzie, stelę z czarnego diorytu pokrytą pismem klinowym, rozpoczynając w ten sposób nową epokę w badaniach nad historią prawa starożytnego Bliskiego Wschodu. Stela zawierała bowiem jeden z najsłynniejszych zabytków świata starożytnego - zbiór praw babilońskiego władcy Hammurabiego, pochodzący z około 1750 r. p.n.e. Opublikowany jeszcze w tym samym roku zbiór wzbudził wielkie zainteresowanie zarówno asyriologów, jak i specjalistów prawa biblijnego. Wkrótce kolejne odkrycia dowiodły, że wbrew temu, co początkowo sądzono, tak zwany Kodeks Hammurabiego nie jest wcale „najstarszym zbiorem praw na świecie"; jednak pozostaje do dziś najobszerniejszym, i najbardziej znanym, także poza kręgami akademickimi.