O ustawodawstwie antymonopolowym w Polsce w latach 1918- 1939

Abstract

W pierwszych latach Polski Odrodzonej porozumienia kartelowe nie doczekały się kompleksowego uregulowania przez ustawodawcę, co nie oznacza, że brak było przepisów regulujących tę kwestię, ale - przeciwnie - obowiązywały odmienne przepisy na obszarach dawnych zaborów. Na ziemiach dawnego zaboru rosyjskiego obowiązywały ogólne zasady prawa cywilnego, które uznawały pod względem cywilno-prawnym umowy kartelowe, lecz można było przed sądem podważyć ważność takiej umowy, która była niezgodna z dobrymi obyczajami lub porządkiem publicznym oraz z ustawą o lichwie wojennej. W Galicji obowiązywała również ustawa o lichwie wojennej, natomiast według ustawy koalicyjnej z 7 kwietnia 1870 r. sankcją nieważności dotknięte były takie porozumienia przedsiębiorców, które prowadziły do podwyższania cen ze szkodą dla ich nabywców. Z kolei w dawnym zaborze pruskim przepisy dotyczące karteli regulowało orzeczenie Sądu Rzeszy z 4 lutego 1897 r, które nie kwestionowało ważności umów kartelowych jako takich, natomiast do tego typu umów stosowano ustawę o lichwie wojennej.