Kodyfikacja prawa karnego w 1932 roku a kształtowanie się polskiej myśli prawniczej

Abstract

W listopadzie 1918 r. Rzeczpospolita Polska odzyskała niepodległość, po 123 latach zaborów i panowania obcych porządków prawnych. Powrót na mapę Europy wiązał się z koniecznością stworzenia spójnego i nowoczesnego systemu prawnego.

W momencie odzyskania niepodległości na ziemiach polskich obowiązywało prawo zaborcze - w dziedzinie prawa karnego materialnego obowiązywało 5 różnych systemów prawnych: na terenach byłego zaboru austriackiego - Kodeks karny austriacki z 1852 r., na terenach byłego zaboru pruskiego - Kodeks karny Rzeszy Niemieckiej z 1871 r., na terenach byłego Królestwa Kongresowego - Kodeks karny rosyjski 1903 r., a na terenach byłego zaboru rosyjskiego - rosyjskie ustawy karne, w szczególności Kodeks kar głównych i poprawczych oraz Ustawa o karach wymierzanych przez sędziów pokoju. Dodatkowo na terenie Spiszą i Orawy obowiązywało węgierskie ustawodawstwo karne - Ustawa karna o zbrodniach i występkach z 1878 r. oraz Ustawa o wykroczeniach z 1879 r. (w 1922 r. zostały one zastąpione prawem karnym austriackim). Wszystkie wymienione ustawy karne oparte były na teoriach królującej ówcześnie szkoły klasycznej prawa karnego.