Słowa kluczowe
kurs języka specjalistycznego
analiza potrzeb
sprawności językowe
Jak cytować
Abstrakt
Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie wyników dwóch ankiet przeprowadzonych wśród trzydziestu ośmiu uczestników kursu polskiego języka medycznego dla osób z Białorusi, Rosji i Ukrainy. Pierwsze badanie ankietowe (przeprowadzone przed rozpoczęciem kursu) obejmowało następujące zagadnienia: (1) samoocenę znajomości języka polskiego ogólnego, a także specjalistycznego (medycznego), (2) oczekiwania uczestników wobec dwudziestogodzinnego kursu, w którym mieli wziąć udział, (3) świadomość językową na temat konieczności rozwijania czterech sprawności językowych na zajęciach z języka specjalistycznego. Druga ankieta obejmowała przede wszystkim ocenę efektywności zajęć oraz własnych postępów w nauce języka polskiego do celów zawodowych. Badania miały charakter diagostyczno-opisowy i zasygnalizowane w niniejszym artykule spostrzeżenia dały asumpt do szerszych rozważań na temat obecnego stanu badań nad opisem sprawności receptywnych i produktywnych w nauczaniu języka polskiego jako obcego dla celów specjalistycznych.
Bibliografia
Chłopek Z. (2016), Rozwijanie sprawności receptywnych w języku obcym. „Język Obce w Szkole”, nr 1, s. 4–10.
Doroszewski J. (2010), Język nauki i praktyki medycznej, (w:) Milewska-Stawina M., Rogowska-Cybulska E. (red.), Polskie języki. O językach zawodowych i środowiskowych. Gdańsk: Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego, s. 299–319.
Doroszewski J. (2010), Komunikacja personelu medycznego z pacjentem – aspekt językowy, psychologiczny i etyczny, (w:) Krauz M., Ożóg K. (red.), Kultura zachowań językowych Polaków. Materiały VIII Forum Kultury Słowa. Rzeszów: Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, s. 139–146.
ESOKJ (2003), Europejski system opisu kształcenia językowego: uczenie się, nauczanie, ocenianie. Warszawa: CODN.
Gajewska E., Sendur A. (2015), Ocenianie w nauczaniu języków obcych zorientowanym na cele ogólne a ocenianie w nauczaniu zorientowanym na cele zawodowe. „Języki Obce w Szkole”, nr 3, s. 49–53.
Gajewska E., Sowa M. (2010), Metodologia konstrukcji kursu języka obcego dla potrzeb zawodowych. „Neofilolog”, nr 35, s. 243–253.
Gajewska E., Sowa M. (2014), LSP, FOS, Fachsprache... Dydaktyka języków specjalistycznych. Lublin: Werset.
Gajewska E., Sowa M. (2014), Sposoby kształcenia nauczycieli języków specjalistycznych: od rzeczywistości edukacyjnej do rozwiązań systemowych. „Neofilolog” nr 44/2, s. 221– 235.
Karolczuk A. (2021), Od redakcji. „Języki Obce w Szkole”, nr 1, s.1.
Kiefer K-H., Szerszeń P. (2014), Badania potrzeb językowo-komunikacyjnych na przykładzie wybranych obszarów zawodowych w polsko-niemieckim kontekście gospodarczym, (w:) Sowa M., Mocarz-Kleindienst M., Czyżewska U. (red.) Nauczanie języków obcych na potrzeby rynku pracy. Lublin: Wydawnictwo KUL, s. 129–142.
Komorowska H. (2002), Sprawdzanie umiejętności w nauce języka obcego: kontrola, ocena, testowanie. Warszawa: Fraszka Edukacyjna.
Krajka J. (2015), Analiza potrzeb w planowaniu kursów językowych do celów zawodowych – o roli technologii społeczeństwa informacyjnego, (w:) Sowa M., Mocarz-Kleindienst M., Czyżewska U. (red.) Nauczanie języków obcych na potrzeby rynku pracy. Lublin: Wydawnictwo KUL, s. 221–237.
Kubicka M. (2010), Nauczanie i rozwijanie sprawności komunikacyjnych w obcojęzycznym dyskursie specjalistycznym. Potrzeby, wyzwania, innowacje. „Neofilolog”, nr 35, s. 117–128.
Lesiak-Bielawa E.D. (2013), Rola analizy potrzeb i ewaluacji kursu w nauczaniu języka specjalistycznego. „Neofilolog”, nr 41/2, s. 99–112.
Niemiec J. (2016), Needs analysis for a specialized learner population: a case study of learners from Medical College. „Państwo i Społeczeństwo”, nr 3, s. 71–84.
Oczko P. (2020a), Koncepcje rozwijania sprawności językowych w nauczaniu polskiego języka medycznego, (w:) Grygiel M., Rzepecka M. (red.), Komunikacja specjalistyczna w edukacji, translatoryce i językoznawstwie. Rzeszów: Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, t. 4, s. 32–41.
Oczko P. (2020b), Techniki rozwijania sprawności słuchania i mówienia w podręcznikach do nauczania polskiego języka medycznego. „Acta Universitatis Lodziensis. Kształcenie Polonistyczne Cudzoziemców”, nr 27, s. 435–450.
Oczko P. (w druku), Język medycyny (medyczny) – dyskusja nad definicją.
Oczko P. (w druku), Socjolingwistyczny wymiar komunikacji medycznej w nauczaniu języka polskiego jako obcego.
Sendur A.M. (2018), Analiza potrzeb jako pierwszy krok w doborze materiałów dydaktycznych, (w:) Gabryś-Barker D., Kalamarz R., Stec M. (red.), Materiały i media we współczesnej glottodydaktyce: wybrane zagadnienia. Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, s. 27–42.
Sendur A. (2020), Certyfikacja znajomości języków obcych dla celów specjalistycznych – między teorią a rzeczywistością. „Neofilolog”, nr 54/1, s. 47–69.
Smuk M. (2007), Rozwijanie kompetencji tekstowej w specjalistycznych odmianach języka (na przykładzie języka francuskiego medycznego). „Języki Obce w Szkole”, nr 2, s. 55–66.
Sowa M. (2016), Planowanie kursu języka specjalistycznego: problemy i wyzwania metodyczne przyszłych nauczycieli języka francuskiego. „Lingwistyka Stosowana”, nr 19:4, s. 119–135.
Sowa M. (2013), Wprowadzenie. „Neofilolog”, nr 41/1, s. 5–6.
Wojnicki S. (1991), Nauczanie języków obcych do celów zawodowych, Warszawa: Wiedza Powszechna.
Zawadzka E. (2004), Nauczyciele języków obcych w dobie przemian. Kraków: Impuls.
Netografia
http://isap.sejm.gov.pl/isap.nsf/download.xsp/WDU20120000184/O/D20120184.pdf [DW 13.04.2021].
http://isap.sejm.gov.pl/isap.nsf/download.xsp/WDU19970280152/O/D19970152.pdf [DW 13.04.2021].
https://isap.sejm.gov.pl/isap.nsf/download.xsp/WDU20091080908/O/D20090908.pdf [DW 13.04.2021].
https://nil.org.pl/dla-lekarzy/mlodzi-lekarze/4282-egzaminy-z-jezyka-polskiego [DW 12.04.2021].
https://www.rp.pl/Rynek-pracy/310229902-Ostatnia-szansa-na-lekarzy-ze-Wschodu.html [DW 24.04.2021].
Licencja
Prawa autorskie (c) 2021 Paulina Oczko
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Przedstawiany utwór (artykuł) upubliczniany jest na podstawie umowy z autorem i na licencji Creative Commons Attribution-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-ND 4.0).
Użytkownicy mają obowiązek podania wraz z rozpowszechnionym utworem, informacji o autorstwie, tytule, źródle (odnośniki do oryginalnego utworu, DOI) oraz samej licencji;
- bez tworzenia utworów zależnych,
- utwór musi być zachowany w oryginalnej postaci.
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu zachowuje prawo do czasopisma jako całości (układ, forma graficzna, tytuł, projekt okładki, logo itp.).