Możliwość prowadzenia postępowania karnego w sprawie zbrodni popełnionych w czasie Powstania Warszawskiego przed sądami polskimi. Przypadek Heinza Reinefartha

Abstrakt

Celem artykułu jest rozważenie tego, czy dopuszczalne z punktu widzenia prawa karnego polskiego i prawa Unii Europejskiej jest prowadzenie postępowania karnego w sprawie zbrodni popełnionych w czasie Powstania Warszawskiego przed organami polskimi. Już na pierwszy rzut oka pojawiają się liczne problemy związane z historycznym charakterem czynów zarzucanych oskarżonemu: oskarżeni zmarli, a także często ma miejsce res iudicata (przesłanka rzeczy osądzonej). Występują więc przesłanki z artykułu 17 § 1 pkt 5, 6 i 7 k.p.k., które stanowią negatywne przesłanki prowadzenia postępowania i muszą prowadzić do jego umorzenia. W tej konkretnej sprawie ściganie odbywa się na podstawie przepisów ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, która reguluje tryb postępowania w zakresie ścigania przestępstw popełnionych na osobach narodowości polskiej lub obywatelach polskich innych narodowości w okresie od dnia 8 listopada 1917 r. do dnia 31 lipca 1990 r. w postaci m.in. zbrodni nazistowskich., jako przykład zbrodni, w przypadku której dopuszczalne jest prowadzenie postępowania karnego. Na przykładzie Rzezi Woli, zbrodni przypisywanej H. Reinefarthowi, zostanie wykazane, jakie prawne trudności spotykały śledztwo toczące się w tej sprawie.