Słowa kluczowe
były zabór pruski
Kancelaria Cywilna Naczelnika Państwa
Ministerstwo byłej Dzielnicy Pruskiej
Ministerstwo Sprawiedliwości
Jak cytować
Abstrakt
Artykuł dotyczy stosowania prawa łaski na terenie byłego zaboru pruskiego w okresie, gdy głową państwa był Naczelnik Państwa Józef Piłsudski. Ukazano w nim sposób, w jaki Kancelaria Cywilna Naczelnika Państwa stosowała prawo na terenie byłego zaboru pruskiego, oraz przedstawiono dane statystyczne odnoszące się do problematyki przestępstw, systemów prawnych i decyzji podjętych przez Naczelnika Państwa.
Bibliografia
Bereza A., Sąd Najwyższy 1917–2017. Prezesi, sędziowie, prokuratorzy Sądu Najwyższego, Warszawa 2017.
Blutstein W., Dwa prawa łaski, „Głos Sądownictwa” 1934, nr 2.
Bojarski A., Ustrój sądów karnych i wojskowych organów dyscyplinarnych w Wielkopolsce w okresie Powstania Wielkopolskiego 1918/1919 (praca doktorska), Poznań 2020.
Bojarski A., Sądownictwo specjalne powołane przez ministra byłej dzielnicy pruskiej w 1920 roku, „Czasopismo Prawno-Historyczne” 2020, t. 72, z. 1.
Gulczyński A., Ministerstwo byłej Dzielnicy Pruskiej (1919–1922), Poznań 1995.
Jastrzębski R, O stu latach Sądu Najwyższego (1917–2017), „Palestra” 2017, nr 4.
Kaczmarczyk-Kłak K., Prawo łaski w Polsce na tle porównawczym. Dawniej i współcześnie, Rzeszów 2013.
Kozłowski K., Prawo łaski Prezydenta RP, Warszawa 2013.
Krzymuski E., System prawa karnego ze stanowiska nauki i trzech kodeksów, obowiązujących w Polsce. I Część ogólna, Kraków 1921.
Łaguna Z., Prawo łaski w świetle nowej konstytucji, „Głos Sądownictwa” 1937, nr 11.
Maciejewski T., Ustrój sądowy Prus, II Rzeszy i Republiki Weimarskiej (1815–1871 i 1918–1933), „Studia Iuridica Lublinensia” 2016, t. 25, z. 3.
Maciejewski T., Ustrój sądów przysięgłych w II Rzeszy, Republice Weimarskiej i wersalskim Wolnym Mieście Gdańsku, „Acta Universitatis Wratislaviensis” 2010, nr 3270.
Makowski W., Prawo karne. Część ogólna. Wykład porównawczy prawa karnego austrjackiego, niemieckiego i rosyjskiego obowiązującego w Polsce, Warszawa – Lublin – Łódź – Poznań – Kraków 1920.
Marszałek P., Rada Obrony Państwa z 1920 roku. Studium prawnohistoryczne, Wrocław 1995.
Marszałek P., Uwagi o zasadach promulgowania aktów normatywnych według prawa polskiego 1807–1950, „Acta Universitatis Wratislaviensis” 2008, nr 3063.
Mogilnicki A., Kary dodatkowe: kary cielesne, kary hańbiące, pozbawienie czci i praw, Warszawa 1907.
Pasek A., Konstrukcja recydywy w polskim kodeksie karnym z 1932 r., „Acta Universitatis Wratislaviensis” 2011, nr 3375.
Przeworski J., O prawie łaski, „Palestra” 1925, nr 6–7.
Rodak M., „Ekscelencjo, naczelniku zaszczyć mnie swą łaską, zwalniając mnie od piętnującej kary”, „Przegląd Więziennictwa Polskiego” 2010, nr 66.
Rogoziński P. Instytucja ułaskawienia w prawie polskim, Warszawa 2009.
Sobiech J., Prawo łaski Rzeczypospolitej Polskiej okresu międzywojennego, „Prawo i Więź” 2020, nr 31.
Wajner J., Prawo ułaskawienia w świetle praktyki i uwagi de lege ferenda, „Palestra” 1925, nr 11.
Zakrzewski J., Jak powstało polskie więziennictwo [w:] Z. Bugajski i in. (red.), Księga jubileuszowa więziennictwa polskiego 1918–1928, Warszawa 1929.
Akty prawne i skorowidze aktów prawnych:
Kodeks karny Rzeszy Niemieckiej z dnia 15 maja 1871 r. z późniejszymi zmianami i uzupełnieniami po rok 1918 wraz z ustawą wprowadczą do Kodeksu Karnego dla Związku Północno–Niemieckiego Rzeszy Niemieckiej z dnia 31 maja 1870 roku. Przekład urzędowy Departamentu Sprawiedliwości Ministerstwa byłej Dzielnicy Pruskiej, Poznań 1920.
Konstytucja pruska przyjęta przez króla pruskiego i obydwie izby, Poznań 1850.
Skorowidz abecadłowy do Dziennika Urzędowego Ministerstwa byłej Dzielnicy Pruskiej za rok 1920, Poznań 1921.
Orzecznictwo i komentarze prawnicze:
Leżański R., Orzecznictwo karne Sądu Najwyższego (Wielkopolska). Zbiór tez z dziedziny materjalnego prawa karnego z wyroków i uchwał wydanych w czasie od 28. V. 1920 r., Poznań 1922.
Ustawa o postępowaniu karnem obowiązująca w ziemiach Rzeczypospolitej należących do b. zaboru austrjackiego: z 23 maja 1873 No 119 Dz. U. P.: z wszystkiemi uzupełniającemi ją ustawami tak b. zaboru jak i Rzeczypospolitej Polskiej, z powołaniem orzeczeń Sądu Najwyższego w Warszawie, jak i b. Najwyższego Trybunału Kasacyjnego w Wiedniu opracował Kazimierz Konstanty Angerman. Sędzia Sądu Najwyższego, Warszawa 1924.
Licencja
od 2023 r. 