Aleksander Doliński (1866-1930). Profesor prawa handlowego Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie

Abstrakt

Na początku 1931 roku, niedługo po śmierci profesora Aleksandra Dolińskiego, przyjaciel z Wydziału Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza [dalej: UJK] oraz z Komisji Kodyfikacyjnej RP [dalej: KKRP], prof. Maurycy Allerhand, pisał w lwowskim „Przeglądzie Prawa i Administracji” [dalej: PPiA]:

Ze zmarłym schodzi z tego świata wybitny uczony i znakomity kodyfikator, któremu odrodzona Ojczyzna zawdzięcza kilka ustaw niepospolitej wartości. [...] Jako człowiek odznaczał się zmarły anielską dobrocią i nieskazitelnym charakterem. Był wyrozumiały na odmienne zdania, nigdy się nie unosił, a gdy w Komisji Kodyfikacyjnej czasem może za ostro ścierały się z sobą zapatrywania, starał się wszystkich ułagodzić, co mu się zawsze udawało, bo wszyscy go cenili, poważali i kochali. [...] W śp. Al. Dolińskim nie tylko nauka polska traci niezwykłą siłę, lecz i towarzysze pracy tracą wiernego przyjaciela.

Podobnie wypowiadał się na łamach „Ruchu Prawniczego Ekonomicznego i Socjologicznego” [dalej: RPEiS] były uczeń Zmarłego, także członek Wydziału Prawa UJK oraz KKRP, prof. Roman Longchamps de Bérier, który pisał:

Obok gruntownej wiedzy komercjalnej oraz wielkiej pracowitości, cechowały prof. Dolińskiego niezwykłe zalety charakteru. Łagodność i wyrozumiałość, umiejętność szanowania każdego zdania, brak wszelkiej małostkowości i próżności jednały mu miłość kolegów i młodzieży i zapewniały pomyślny wynik wszelkiej pracy, podejmowanej spólnie z innymi. Dzięki tym przymiotom szerokie sfery społeczeństwa odnosiły się do ś.p. profesora Dolińskiego z pełnym zaufaniem, ofiarując mu liczne godności [...].

Przejmujący żal z powodu śmierci Profesora Dolińskiego wyraził na łamach „Gazety Sądowej Warszawskiej” [dalej: GSW] kolega z KKRP Aleksander Jackowski. Pisał on m.in.:

Zmarł Pracownik na niwie prawniczej, Pracownik, który nie tylko teorji, lecz i praktyce się poświęcił, bo czynny był w rozmaitych dziedzinach życiowych, gdzie prawo handlowe praktyczne zastosowanie miało, nie wyłączając spółdzielczej, więc hołd Jego Pamięci tym wspomnieniem składamy, tym gorętszy i tym serdeczniejszy, że charakter miły, jaki Go cechował, mocno Go zarysował w pamięci tych, co z nim mieli możność częściej się we współpracy stykać.