Własność nieruchomości na starożytnym Bliskim Wschodzie. Zarys problemu

Abstract

Historyk badający dzieje prawa własności na starożytnym Bliskim Wschodzie, jak i w ogóle badacz dziejów prawa w tej epoce, ma do swej dyspozycji kilka rodzajów źródeł. Pierwszy z nich to tzw. „kodeksy prawne", zbiory praw, z których najbardziej znanym są tzw. Prawa Hammurabiego, spisane na rozkaz najwybitniejszego z władców epoki starobabilońskiej, prawdopodobnie około 1750 r. p.n.e. Oprócz niego znane są także dwa wcześniejsze zbiory w języku sumeryjskim (Ur-Nammu, władcy Ur, około 2100 r. p.n.e.; Lipit-Isztara, króla Isin, około 1900 r. p.n.e.), mniej więcej współczesny Hammurabiemu zbiór praw z Esznunny (około 1770 r. p.n.e.), Prawa Średnioasyryjskie z Aszur w północnej Mezopotamii z XI w. i Prawa Nowobabilońskie, z VII stulecia, z Sippar w Mezopotamii środkowej. Z Anatolii pochodzą Prawa Hetyckie, spisane pomiędzy XVI i XII w. p.n.e.