Z dziejów unifikacji polskiego prawa cywilnego

Abstrakt

Po zakończeniu w 1945 r. działań wojennych, na długo przed ostatecznym ukształtowaniem się nowego ustroju państwa, przystąpiono do prac nad unifikacją prawa cywilnego.
Sytuacja, w jakiej znalazł się naród polski bezpośrednio po drugiej wojnie światowej, nie miała precedensu w dziejach nie tylko polskich. Przekazanie Związkowi Radzieckiemu ziem leżących pomiędzy granicami wytyczonymi w traktacie ryskim w 1921 r. a granicami, ustalonymi w traktacie z 16 sierpnia 1945 r., na zachodzie zaś przyznanie Polsce terenów po Odrę i Nysę Łużycką spowodowało rozległe migracje całych rzesz ludzkich – dobrowolne i wymuszone. Poza emigracją lub przesiedlaniem ludności niepolskiej rozpoczął się masowy ruch repatriacyjny i reemigracyjny, obejmujący miliony ludzi. Do zniszczeń, spowodowanych przez wojnę, dodać należy destabilizację zarówno całych mas, jak i jednostek odrywanych od swoich środowisk, warsztatów pracy, rodzin. Tradycyjne stosunki własnościowe, familijne, obligacyjne uległy zachwianiu bądź nawet, i to na wielkich obszarach kraju, totalnej destrukcji.